Πρόσφατα, το Υπουργείο Δικαιοσύνης έκανε γνωστή την πρόθεσή του να προχωρήσει στoν καθορισμό νομικού πλαισίου που θα ρυθμίζει τους όρους με τους οποίους μπορεί κάποιος να διαχειριστεί ένα blog και να άρει την ανωνυμία του. Με βάση τις διακηρύξεις που εκφράστηκαν, φιλοδοξία της πολιτικής ηγεσίας είναι να βρει τον τρόπο που θα ταυτοποιεί τους διαχειριστές των ιστολογίων και θα διευρύνει τους λόγους άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών.
Μάλιστα, ορίστηκε ειδική νομοπαρασκευαστική επιτροπή, όπου πλειοψηφούν οι δικαστικοί, ενώ αρκετοί είναι αυτοί που έσπευσαν να εκφράσουν την ικανοποίησή τους για «το τέλος της ανωνυμίας των blogs», το «ανάχωμα στη λάσπη», την «προστασία της αξιοπρέπειας από εκβιασμούς». Είναι προφανές, και δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι σε ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου υπάρχει πάρα πολύ σοβαρή άγνοια του διαδικτύου. Δεν έχει γίνει κατανοητό, καν, ότι τα blogs είναι προσωπικές εστίες έκφρασης άποψης και έχουν απόλυτα περιορισμένη και διακριτή αποστολή σε σχέση με τα ενημερωτικά site.
Προσπαθεί κανείς να καταλάβει πόσο έξω από τη λογική του διαδικτύου είναι όσοι θεωρούν ότι μπορούν να βάλουν κανόνες στα ιστολόγια, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την ειδησεογραφία και αποτελούν έκφραση της πολυφωνίας και της ελευθεριότητας του διαδικτύου, η οποία είναι ανίκητη. Προσπαθεί κανείς, ειλικρινά, να καταλάβει αν αυτοί που θα καθορίσουν όλο το νομικό πλαίσιο διαθέτουν την κοινή γνώση, να ανοίξουν τον υπολογιστή τους, να περιηγηθούν στο διαδίκτυο και να «κατεβάσουν» τα mail τους.
Ασχολούνται με την «πειρατεία» χωρίς να έχουν ρυθμίσει την κατεξοχήν αγορά!
Χρόνια τώρα προσπαθούμε με συχνές, επίμονες και πιεστικές παρεμβάσεις να πείσουμε την κυβέρνηση – την πιο θετική και καινοτόμα στο διαδίκτυο κατά τα λοιπά- να ρυθμίσει έγκαιρα το ζήτημα της ενημέρωσης στο διαδίκτυο, δηλαδή των πραγματικών και αυτοτελών Ενημερωτικών Μέσων που λειτουργούν υπό καθεστώς πλήρους διαφάνειας και επωνυμίας, και παράγουν – ή οφείλουν να παράγουν εκ του προορισμού τους αλλά με κανόνες– αξιόπιστη και επώνυμη ενημέρωση από επαγγελματίες δημοσιογράφους. Η άρνηση μέχρι σήμερα είναι πεισματική και η υστέρηση της χώρας απίστευτη, καθώς συντηρείται ένα καθεστώς αναρχίας και ασυδοσίας. Και η κυβέρνηση δείχνει να μας κλείνει πονηρά το μάτι και να προαναγγέλει ότι «σχεδιάζει» να επιβάλλει στα Μέσα Ένημέρωσης του διαδικτύου την ίδια αναρχία που συντηρεί μέχρι σήμερα στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, παρόλο που έχει την ευκαιρία να ρυθμίσει εγκαιρα και αποτελεσματικά το τοπίο,
Κι όμως, διεκδικεί το θλιβερό παγκόσμιο φαινόμενο να επιχειρεί να ρυθμίσει τα blogs –αυταπόδεικτα αδύνατο – χωρίς να έχει ρυθμίσει τα πραγματικά Μέσα Ενημέρωσης. Να ρυθμίσει δηλαδή του «πειρατές» (για τη λογική του διαδικτύου πειρατές είναι όσοι επιχειρούν να προσδώσουν ειδησεογραφική χροιά σε ένα ιστολόγιο) χωρίς να έχει ρυθμίσει τους επαγγελματίες. Η στρέβλωση είναι προφανής και κάποιος πρέπει να εξηγήσει (ενδεχομένως ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που είναι απόλυτος γνώστης και θιασώτης του διαδικτύου) ότι η ενημέρωση στο διαδίκτυο είναι αρμοδιότητα του Υπουργείου Τύπου και δεν χρειάζεται επιπρόσθετα νομοθετήματα από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.
Πόσο ατιμωτικό θα είναι για το νομικό μας πολιτισμό να περιχαρακώσουμε με ανεδαφικά δρακόντεια νομοθετήματα την ελευθερία έκφρασης του διαδικτύου? Πόσο ατιμωτικό είναι να διαπιστώνει κανείς ότι στη χώρα με τη χαμηλότερη πρόσβαση των πολιτών στο διαδίκτυο – στην Ευρώπη των 27 – η πολιτεία ασχολείται μόνο με τη δονκιχωτικη φιλοδοξία να βάλει όρια σε ένα χώρο από τη φύση του ανεξάντλητο, ελεύθερο και αδέσμευτο, όπως είναι το διαδίκτυο; Όρια χρειάζονται μόνο στην ανάπτυξη νόμιμης και διάφανης ενημερωτικής και, συνεπακόλουθα, οικονομικής δραστηριότητας εντός του διαδικτύου.
H δημοσιογραφία δεν βρίσκεται στα blogs, βρίσκεται στα Μέσα Ενημέρωσης, συμβατικά ή διαδικτυακά.
Επειδή κάποιοι άνωνυμοι – πλην όμως γνωστοί σε όλους μας- δημοσιογράφοι ή «δημοσιογράφοι» σχηματοποίησαν τη δημοσιογραφική τους παρακμή και την ηθική χρεωκοπία, βρίσκοντας διέξοδο στην ανωνυμία των blogs και επειδή ενόχλησαν όσους μέχρι χθες τους εκμεταλλεύτηκαν και με το παραπάνω, δεν σημαίνει ότι μπορεί η κυβέρνηση και η υγιής δημοσιογραφία να σύρονται και να διασύρονται πίσω από τη δική τους ανωνυμία. Η δημοσιογραφία δεν βρίσκεται στη blogoσφαιρα, είναι επώνυμη και ενυπόγραφη. Και όσο για τους εκβιασμούς που επικαλούνται κάποιοι, γνωρίζουν όλοι πολύ καλά ότι οι πιο σοβαροί, και με υψηλό τίμημα, εκβιασμοί δεν λαμβάνουν χώρα στη blogoσφαιρα αλλά στα πραγματικά μέσα ενημέρωσης και δη τα συμβατικά.
Η επιλογή της ανωνυμίας των blogs, από τη φύση της, όταν χρησιμοποιείται ασύδοτα, τα αυτοκαταργεί, τα απαξιώνει και τα περιθωριοποιεί με τρόπο αυτοματοποιημένο, χωρίς την ανάγκη κάποια κρατική οντότητα να επιβάλλει κανόνες. Η πολιτεία όμως, εδώ και χρόνια αρνείται να επιβάλλει κανόνες στην πραγματική δημοσιογραφία και την ενημέρωση μέσω διαδικτύου, αρνείται πεισματικά να καθορίσει έγκαιρα το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί σήμερα μια ολόκληρη αγορά, την οποία – όπως έχουμε πει κατ΄επανάληψη- βλέπει ως «φαντάσμα» αν και απευθύνεται σε τεράστιο κοινό. Ίσως και επειδή κάποιοι αρνούνται να δεχτούν ότι ο τύπος που ήξεραν, μοιραία, δεν θα υπάρξει στο μέλλον. (αλλά και εκεί η πολιτεία εφαρμόζει με «εκπτώσεις» το υπάρχον πλαίσιο!)
Όμως, ένας ολόκληρος κόσμος σήμερα, στην ουσία όλο το αύριο της δημοσιογραφίας που δεν απέχει και πολύ από την καθολική του χρήση, παραμένει χωρίς κανένα κανόνα. (για επιχειρήσεις, εργαζόμενους, πνευματικά δικαιώματα). Και η κυβέρνηση, όπως αυτή εκφράζεται, επέλεξε να ασχοληθεί με το περιθώριο και επιμένει να αγνοεί το προσκήνιο, επέλεξε να ρυθμίσει τα «παραπολιτικά σχόλια» χωρίς να έχει ασχοληθεί με την κατεξοχήν ειδησεογραφική. Θυμίζει κάποιους απαίδευτους και παρωχημένους τύπους της επαρχίας -αλλά και του κέντρου- που δεν αντιλαμβάνονται την οφθαλμοφανή διαφορά τουblog από το διαδικτυακό Μέσο Ενημέρωσης, λόγω χαμηλής ευφυΐας ή χαμηλής αισθητικής.
Από τη γένεσή τους ξεπερασμένα τα νομοθετήματα που θα προκύψουν.
Οι έχοντες λοιπόν την πρωτοβουλία, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι σύντομα, το ίδιο το καθεστώς της blogοσφαιρας (το οποίο δεν ένας απροσδιόριστος χώρος αλλά μια εταιρία με όνομα και διεύθυνση) θα έχει καθορίσει ως , πρακτικά, επώνυμη τη διαχείριση οποιουδήποτε blog μέσω της απαραίτητης σύνδεσης με κωδικούς google, και με την βαθμιαία εφαρμογή ταυτοποίησης όπως μέσω τηλεφωνικού αριθμού. (δηλαδή απλά και λογικά). Και δεν θα πρέπει να προσδώσει στη Ελλάδα το θλιβερό προνόμιο, να αποτελεί τη δεύτερα χώρα μετά την (ολοκληρωτική) Κίνα, που θα επιβάλλει όρους στη διαχείριση των ιστολογίων, παγκοσμίως.
Η κυβέρνηση σήμερα διαθέτει τόσο το πολιτικό, όσο και το επιστημονικό ή δημοσιογραφικό δυναμικό που μπορεί να συμβουλευτεί ώστε να αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει στο διαδίκτυο και είχε μέχρι σήμερα πολλές ευκαιρίες και προτάσεις για να το πράξει. Είναι κρίμα να εκφυλλίζεται το μέλλον της ενημέρωσης και να διαιωνίζεται το χρεοκοπημένο και παρωχημένο τμήμα του συμβατικού τύπου, που βρίσκει περιστασιακή διέξοδο στα blogs. Είναι άδικο και ατιμωτικό να παραμένουμε οι πιο υπανάπτυκτοί ιντερνετικά στην Ευρώπη.
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
