SIDIROPOULOS-EDITORIALΌτι οι ιδιοκτήτες Ταξί έχουν χάσει και το τελευταίο τους κοινωνικό έρεισμα (όσο είχαν τέλος πάντων)  με όσα διαδραματίζονται το τελευταίο διάστημα είναι πια πασιφανές. Ότι θα κατέληγαν σε αυτού του είδους τις ακραίες εκδηλώσεις, έχοντας ήδη καταγράψει μια πολύ αντικοινωνική συμπεριφορά μέχρι σήμερα, δυστυχώς για όλους μας, ήταν γνωστό εκ των προτέρων.

Και ήταν γνωστό γιατί σε αυτή τη χώρα που καταρρέει ακόμη και σήμερα κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι περνάνε τα νταηλίκια και οι απειλές, βάζοντας το μαχαίρι του λαϊκισμού στο λαιμό Υπουργών και Πρωθυπουργών, γιατί πολύ απλά μέχρι πρόσφατα η λογική αυτή υπήρξε αποτελεσματική.

Όχι ότι αυτή η κυβέρνηση έδειξε μέχρι σήμερα αδιαπραγμάτευτη πυγμή από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή αλλά  -είτε επειδή η κατάσταση είναι στο απροχώρητο, είτε επειδή έχει λάβει την πολιτική απόφαση- έχει δώσει τα περισσότερα θετικά δείγματα της ιστορίας ότι επιθυμεί το «μπ…» να γίνει κράτος πριν καταρρεύσουμε ολοκληρωτικά όλοι μαζί. Γιατί ακόμη και στο εσωτερικό της κυβέρνησης είναι προφανές ότι ο λαϊκισμός διαμάχεται τη σαφή βούληση του στενού πρωθυπουργικού πυρήνα. Όλοι αυτοί μαζί μοιάζουν να βγάζουν τη γλώσσα σε όσους, με κάποιο τρόπο, έχουν την κρυφή ελπίδα ότι η κατάρρευσή μας είναι ευκαιρία για αλλαγές.

Είχε προειδοποιήσει η Κυβέρνηση;

Και για να βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι ιδιοκτήτες ταξί σε αυτή την ένδοια επιχειρημάτων και τους τραμπουκισμούς, σημαίνει ότι είχαν ελπίδες πως θα τους «φοβηθούν» (ναι ακριβώς γι’αυτό πρόκειται). Και αυτό γιατί η κυβέρνηση συνολικά μέχρι σήμερα άφηνε υπόνοιες ότι «κάποιοι» μπορεί να περάσουν το δικό τους. Έδειξε πυγμή την επομένη των εκλογών όταν αρνήθηκε πεισματικά να μονιμοποιήσει τους stagers και να διαιωνίσει την αηδία του πελατειακού κράτους (ναι συνέβη και σήμερα μας φαίνεται απολύτως λογικό με όσα ακολούθησαν). Έδειξε πυγμή όταν αρνήθηκε να διασώσει τις άδειες των φορτηγών Δ.Χ. (επίσης άδικο γι’αυτούς αλλά δίκαιο κοινωνικά) παρότι ο Δ. Ρέππας αρχικά τα είχε βρει, όπως τα βρήκε λίγο πριν φύγει από το Υπουργείο Μεταφορών και με τους οδηγούς Ταξί.

Δεν έδειξε πυγμή όμως όταν στο προφανές και προκλητικό ζήτημα των φαρμακείων, διατήρησε όσα ισχύουν σήμερα και ας μας «ζάλισαν» οι –ευκατάστατοι κατά τα άλλα- φαρμακοποιοί ότι τους διέλυσε. (ο πλούτος και το κέρδος δεν ποινικοποιήθηκαν ποτέ και δεν υπάρχει υποχρέωση να τα μοιραστεί κάποιος αλλά δεν αποτελούν κεκτημένο του κοινωνικού συνόλου για να τα προασπίζει οποιαδήποτε κυβέρνηση) Και δεν έδειξε πυγμή και σε άλλα μικρότερα ζητήματα που θα έπρεπε μέχρι σήμερα να έχει κλείσει, ανοίγοντας την όρεξη σε ομάδες όπως οι ιδιοκτήτες Ταξί.

Κανείς δεν αρνήθηκε ότι υπάρχουν αδικίες αλλά ο ταξιτζής που ξέραμε θα γίνει παρελθόν.

Οι αδικίες, φυσικά, υπάρχουν και δεν τις αρνείται κανείς, αλλά όπως έχει γίνει σαφές η «επανεκκίνηση» αυτής της χώρας χρειάζεται και ένα σημείο αφετηρίας. Άλλωστε, όταν μια άδεια είχε φτάσει να αποτιμάται σε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, είναι προφανές ότι το επάγγελμα ασφυκτιούσε για απελευθέρωση. Αδικία υπάρχει και για τους ιδιοκτήτες της επαρχίας και είναι προφανής αφού στο στόχαστρο είναι οι συνάδελφοί τους των μεγάλων Κέντρων. Ίσως στόχος με τη λειτουργία του ανταγωνισμού θα είναι να βελτιωθεί επιτέλους και το αρχέτυπο του έλληνα ταξιτζή που συναντάται κυρίως σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη πεισματικά: Ναι, αυτού που ψαρεύει πελάτες και κάνει διπλή και τριπλή μίσθωση, αυτού που διαλέγει τον κόσμο στο ΚΤΕΛ, αυτού που στήνει «μαφίες σε λιμάνια και αεροδρόμια, που γδέρνει τουρίστες αλύπητα, που σου κάνει ανόητες ερωτήσεις για να διαπιστώσει αν είσαι επαρχιώτης και να σου κάνει κύκλους, αυτού που καπνίζει στο ταξί, που αρνείται να κατεβάσει τη βαλίτσα της γριούλας, που μιλάει στο κινητό ενώ οδηγάει, που σου μιλάει ενώ δεν του το ζήτησες, που κάνει κάθε δυνατή απατεωνιά και αγένεια, χωρίς αιδώ. Γιατί όπως έλεγε και ένας Πρωθυπουργός «αυτή είναι η Ελλάδα», αλλά αυτή η Ελλάδα χρεοκόπησε.

Ποιοι ζητάνε κανόνες στον καπιταλισμό;

Και είναι τέτοια η κατάσταση που κόμματα της αριστεράς πια, να ζητάνε κανόνες στον ιδιότυπο ελληνικό καπιταλισμό. Γιατί ακόμη και ο καπιταλισμός με κανόνες που ισχύει αλλού (όπως έχει διακηρύξει ο φίλος Γρηγόρης Ψαριανός) είναι προτιμότερος από το άναρχο και φαύλο σημερινό οικοδόμημά μας. Γιατί αυτός ο καπιταλισμός της πολιτισμένης Ευρώπης για μας μοιάζει περίπου με ουτοπία.

Είμαι σίγουρος ότι το 99,9% των ταξιτζήδων δεν έχει ψηφίσει ποτέ αριστερό κόμμα, άρα αν καταριούνται τώρα τον «ελεύθερο ανταγωνισμό» των 90’s και την παγκοσμιοποίηση των 00’s, ή το μνημόνιο των 10’s, δεν έχουν πολλά ελαφρυντικά. Ας κάτσουν να λουστούν μια απελευθέρωση, την οποία τα κόμματα εξουσίας (αν ήταν συνεπή στις αρχές τους) θα έπρεπε να είχα κάνει ήδη  εδώ και δεκαετίες. Και οι αυτοκινητιστές είναι αυτοί που θα δικαιούνται να κυνηγήσουν αυτή την κυβέρνηση αν κλείσει το μάτι πονηρά σε άλλη μια κατηγορία «ευγενών» κλειστών επαγγελμάτων. Γιατί τότε θα είναι άξια της μοίρας της.

Είναι και ένα στοίχημα για να πειστούμε ότι το πρότυπο του «νεοέλληνα – ελληνάρα» που δομήθηκε στη μεταπολίτευση και αποτυπώθηκε εμφατικά και κατά συρροή μέσα στα ταξί της πρωτεύουσας, αφού χρεοκόπησε είναι ώρα να μας εγκαταλείψει.

Γ. Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com