SIDIROPOULOS-EDITORIALΑπό τη στιγμή που ο  Γιώργος Παπανδρέου επιλέγει τη λύση του ανασχηματισμού και απορρίπτει όλα τα άλλα ενδεχόμενα, κάνει μια πολιτική επιλογή η οποία θα κριθεί στην πορεία.

Ανεξάρτητα αν η κίνηση αυτή ενέχει περισσότερο ή λιγότερο εντιμότητα ή πολιτικό κυνισμό (και μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ) η επιλογή του Πρωθυπουργού είναι προφανές ότι οδηγεί σε εκλογές με ή χωρίς δημοψήφισμα. Και υπό την έννοια αυτή, εφόσον και οι άλλες λύσεις που είχε να διαλέξει οδηγούσαν – θέλοντας και μη- σε κάλπες, αυτή ίσως να είναι η πιο ανέξοδη και, τουλάχιστον, ηρεμεί το εσωκομματικό τοπίο. Φοβικά σύνδρομα εκδηλώθηκαν και στα δύο μεγάλα κόμματα και αυτό μαρτυρά την ανεπάρκεια, ακόμη και τώρα, του πολιτικού δυναμικού.

Περισσότερες κρίσεις και επικρίσεις για τον ανασχηματισμό της Παρασκευής, δεν είναι δυνατόν να γίνουν εξ αποστάσεως και μόνοι όσοι βρίσκονται εγγύτερα στις εξελίξεις μπορούν να γνωρίζουν περισσότερα από εμάς. Αυτό που στην προκειμένη περίπτωση αφορά την περιοχή είναι η διατήρηση στο Υπουργείο Ανάπτυξης του Σωκράτη Ξυνίδη, προτίστως, και η παραμονή 3 από τους 4 Υφυπουργούς της ΑΜΘ στο νέο σχήμα, δευτερευόντως.

Το στοίχημα του Σωκράτη

Ότι οι σχέσεις του Αναπληρωτή Υπουργού με τον Τύπο της περιοχής είναι αδιάφορες εώς ανύπαρκτες, είναι προφανές από τον τρόπο που αντιμετώπισε η πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε. της περιοχής τη διατήρησή του στο Υπουργείο Ανάπτυξης και τη μοιραία σύγκριση με άλλες περιπτώσεις, όταν και θα επικρατούσε παρατεταμένη ευφορία. Αυτό όμως είναι μια επιλογή του που εντάσσεται, όπως φαίνεται, στο γενικότερο τρόπο με τον οποίο έχει επιλέξει να πολιτευτεί και όλοι φαντάζονται ότι θα επιμείνει σε αυτή.

Πολιτικά όμως, η επιτυχία της παραμονής του στο κυβερνητικό σχήμα από μόνη της, είναι προφανές ότι δεν αρκεί για να τον καταξιώσει στην περιοχή (σε συνδυασμό με τον «ασυνήθιστο» τρόπο λειτουργίας σε σχέση με τους ψηφοφόρους του).  Έχει αποδείξει με τις πρόσφατες εξελίξεις ότι παραμένει άτομο της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος και ότι το έργο του εκτιμάται θετικά σε ένα κρίσιμο τομέα. Απομένει, όμως, να αποδειχθεί, στο χρόνο που έχει κερδίσει, ότι η εντυπωσιακή του πολιτική διαδρομή ήδη σε 1,5 χρόνο ενασχόλησής του  μπορεί αποφέρει χειροπιαστά αποτελέσματα για την περιοχή.

Αν κάποιοι πολιτικοί του φίλοι επιλέξουν να συγκρίνουν με τα οφέλη από άλλους πολιτικούς, η κατεύθυνση είναι λανθασμένη και αυτό το ελαφρυντικό, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν του αναγνωρίζεται.  Ακόμη και αν η περίοδος στην οποία συνέπεσε να διαχειρίζεται εξουσία είναι η χειρότερη από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, οι απαιτήσεις όλων είναι αυξημένες απέναντί του, εφόσον έχει επιλέξει να διαχειρίζεται πολιτικά και όχι επικοινωνιακά την παρουσία του στα κοινά (και αυτό όσο και αν ακούγεται όμορφο δεν είναι δεδομένο πως είναι σωστό)

Στο επόμενο διάστημα, με τις πρωτοβουλίες που πήρε και τις προσδοκίες που δημιούργησε ο Σωκράτης Ξυνίδης θα κληθεί να αποδείξει ότι παρά την «αιρετική» του στάση απέναντι στα πολιτικά πράγματα της περιοχής, ενδεχομένως και την αποστασιοποίησή του, θα κριθεί αν «δικαιωθεί» υλοποιώντας σχέδια και αποδεικνύοντας της συμβολή του στην ανάπτυξη της περιοχής, ως βουλευτής και καθύλην αρμόδιος Υπουργός.

Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να επιβιώσει

Για το πολιτικό σύστημα οι μέρες που ακολουθούν θα είναι κρίσιμες γιατί παρά τα όσα έχει περάσει ο τόπος, το κυρίαρχο ζήτημα για όλους ανεξαιρέτως τους χώρους είναι η πολιτική τους επιβίωση μέσα σε ένα σύστημα που είναι προφανές ότι έχει χρεωκοπήσει. Ο Πρωθυπουργός δεν έκανε την κρίση ευκαιρία ώστε να κλείσει τους λογαριασμούς με το παρελθόν (όχι με συγκυβέρνηση πάντως) και είναι άγνωστο αν θα του ξαναδοθεί ευκαιρία. Κέρδισε πολιτικό χρόνο και προετοιμάζεται για την επόμενη σύγκρουση, όμως κανείς δεν γνωρίζει τις συνθήκες.

Ευθύνες στους «Αγανακτισμένους»

Για τους «αγανακτισμένους» των πλατειών τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο φαίνονται και δεν αρκούν οι αφορισμοί για να αλλάξει κάτι. Καταδίκη του πολιτικού συστήματος βιώνουμε διαρκώς τα τελευταία χρόνια αλλά την κρίσιμη στιγμή όλοι αυτοί κάθονται στον καναπέ ή σκέφτονται το ατομικό συμφέρον. Αυτό ακριβώς έχουν να αποδείξουν τώρα, να δώσουν με ξεκάθαρη θέση στο κοινό να καταλάβει ότι η καταδίκη περιλαμβάνει και τις ευθύνες των πολιτών.

Ότι, καταδικάζοντας το πολιτικό σύστημα δεν αθωώνουμε – όπως τα περισσότερα κόμματα της αριστεράς δυστυχώς- τα προκλητικά ρετιρέ του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, τις προκλητικές συντάξεις στα 45, την ηθική νομιμοποίηση της διαφθοράς στο δημόσιο,  την φοροδιαφυγή του αδύνατου ως κεκτημένο δικαίωμα απέναντι στον ισχυρό και όλες τις παθογένειες που έκαναν τους πολίτες συνένοχους και δέσμιους των πολιτικών.

Κάποιοι ανόητοι θεώρησαν ότι οι πολίτες κατέβηκαν στο δρόμο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και αυτοί είναι οι πλέον χρεωκοπημένοι πολιτικά. Η αντίδραση έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και έχει απέναντί της όλο το πολιτικό σύστημα. Όποιος προσπαθεί να προσεταιριστεί την πλατεία ή να αποκομίσει όφελος, είναι προφανές ότι θα βιώσει πικρή απογοήτευση. Όμως ανατροπή με απολίτικους όρους δεν γίνεται και θα πρέπει οι πλατείες να αρθρώσουν ξεκάθαρο πολιτικό λόγο και να μην αρκεστούν στη ζωγραφική και τα χάπενιγκς.

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com