Η επιλογή του Υπουργείου Παιδείας να «πάρει πίσω» τις περισσότερες από τις συνενώσεις των μειονοτικών σχολείων, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με μια λέξη ακατανόητη.
Είναι πράγματι εντυπωσιακό το γεγονός ότι το Υπουργείο είχε ανακοινώσει την τελική του πρόταση για συνενώσεις αντίστοιχες με αυτές των ελληνόφωνων και , στο τέλος, τις πήρε πίσω προχωρώντας σε ελάχιστες καταργήσεις. Και όλα αυτά ενώ οι αρχικές ενδείξεις έκαναν λόγο για κατανόηση των εκπαιδευτικών αναγκών από την πλευρά των μουσουλμάνων βουλευτών.
Λάθος από κάθε άποψη
Η κίνηση αυτή κρίνεται λανθασμένη σε πολλά επίπεδα: Πολιτικά, καταρχάς, για το γεγονός ότι η Πολιτεία ενδίδει στις πιέσεις των «σκληρών» της μειονότητας και αναιρεί τις δικές της προτάσεις. Εφόσον έδειξε αμετακίνητη στις συνενώσεις των ελληνόφωνων σχολείων (με αντιδράσεις από γονείς, εκπαιδευτικούς, τοπικές κοινωνίες) είναι προφανής αναντιστοιχεία η αντιμετώπιση των μειονοτικών σχολείων. Και αυτή η διαφορά δίνει το έναυσμα που επιζητούν διάφοροι για να ξεσπαθώσουν εναντίον της πολιτείας ότι ευνοεί τη μειονότητα σε βάρος της πλειονότητας αφού ικανοποιεί ένα αίτημα το οποίο αντιμετώπισε με αδιαλλαξία όταν τέθηκε για τα αμιγώς ελληνόφωνα σχολεία.
Παράλληλα, όμως, η στάση των παραγόντων της μειονότητας επιβεβαιώνει αυτό που για χρόνια υποστηρίζουν όσοι υπερασπίζονται τις ρήξεις, ότι η ηγεσία της μειονότητας επιθυμεί την υποβάθμιση της μειονοτικής εκπαίδευσης. Ακόμη και αν , απλώς λαϊκίζει, είναι απολύτως λανθασμένο για το Υπουργείο να επιβραβεύει αυτή τη στάση.
Σχολεία δεύτερης κατηγορίας στα μειονοτικά χωριά.
Σε εκπαιδευτικό επίπεδο όμως, ορισμένα παιδιά της μειονότητας θα συνεχίσουν να είναι καταδικασμένα να φοιτούν σε ένα σχολείο κακό, σε ένα σχολείο αναχρονιστικό, θα συνεχίσουν να είναι φορείς μιας υποβαθμισμένης εκπαίδευσης. Και επειδή η πράξη στην εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων έχει αποδείξει -αυτό που το πολιτικό σύστημα της χώρας εδώ και χρόνια πεισματικά αρνείται- ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν επιτυχία μόνο όταν έχουν εφαρμογή στη βάση και όχι στην κορυφή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, η ελαφρότητα αυτή του Υπουργείου Παιδείας θα έχει δεδομένες συνέπειες για τους μαθητές αρκετών οικισμών. Εφόσον το Υπουργείο είχε το σθένος να περάσει – και λόγω μνημονίου- τις συνενώσεις των ελληνόφωνων είναι άδικο και ανέντιμο για τα ήδη υποβαθμισμένα μειονοτικά, εν έτει 2011 να συντηρούνται 2θέσια σχολεία των 9 ατόμων.
Επικοινωνιακά πάλι, αν το Υπουργείο είχε σκοπό να κάνει τέτοια υποχώρηση, γιατί άραγε έδωσε στη δημοσιότητα τις τελικές του προτάσεις; Πόσο σοβαρό είναι για ένα τέτοιο ζήτημα, ένα τόσο σημαντικό Υπουργείο να δίνει τόσο ασταθή εικόνα? Ποιος ο λόγος να εξαγριώσει τώρα τους γονείς των μαθητών του ελληνόφωνου σχολείου που – για τους δικούς τους λανθασμένους λόγους- πίστευαν ότι δεν έπρεπε να καταργηθούν τα σχολεία των οικισμών τους; Τελικά, πόσο ικανή να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση είναι μια Υφυπουργός η οποία στη μοναδική της δημόσια παρουσία για το ζήτημα ανέφερε – ανάμεσα σε ανούσιες γενικότητες- ότι προωθεί την αναβάθμιση της μειονοτικής εκπαίδευσης και τρεις μέρες μετά, ανακοινώθηκε αυτό το σχέδιο συνενώσεων;
Ποια κοινή λογική;
Η κοινή λογική επιτάσσει οι συνενώσεις να υποκούουν σε μια συγκεκριμένη λογική , μαζί να ανακοινωθούν και μαζί να αλλάξουν, αν κρίνει κάποιος ότι πρέπει να γίνει έτσι, ακόμη και αν όλοι διαφωνούμε. Όμως οι χειρισμοί στην περίπτωση αυτή ήταν αδέξιοι.
Μια ηγεσία που έκανε το πιο αποφασιστικό βήμα για την αναβάθμιση της εκπαιδευσης της μειονότητας, κλείνοντας την ΕΠΑΘ και ιδρύοντας πανεπιστημιακό τμήμα, θα βρεθεί και πάλι σε θέση άμυνας. Λίγο καιρό μετά την ολομέτωπη επίθεση των κατευθυνόμενων για την ψευδή και κατασκευασμένη είδηση περί πλήρους διαγραφής του προστίμου στη Σμίνθη, τώρα το Υπουργείο Παιδείας θα βρεθεί στο επίκεντρο μιας νέας επίθεσης που αυτή τη φορά θα έχει πραγματική αιτία.
Και σε αυτή τη φάση, κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να υποστηρίξει αυτή την απόφαση και συνιστά ένα βήμα πίσω. Ο λαϊκισμός και η υποχωρητικότητα, μάλλον ξεφεύγουν από τις ανάγκες της χώρας στις κρίσιμες ώρες που περνά.
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
