Οι πρόσφατες θέσεις μας γύρω από την υπόθεση της αίτησης της Χαράς Νικοπούλου να φυλακιστούν οι εκδότες τουρκόφωνων εντύπων που της οφείλουν αποζημίωση, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, ακόμη και επιθέσεις. Τέτοιες έχουμε δεχθεί αρκετές φορές και δεν μας ενόχλησαν τόσο, όσο η προσπάθεια να αγνοηθεί ή να διαστρεβλωθεί το πραγματικό νόημα όσων αναφέρθηκαν.
Ο Νόμος σαφής αλλά η συνέπεια λόγων, άγνωστη στους πολλούς.
Φυσικά κανείς δεν αρνήθηκε ποτέ ότι η θιγόμενη ασκεί ένα νόμιμο δικαίωμά της και κάτι τέτοιο θα ήταν ανήκουστο. Μια πολύ σημαντική αντίδραση υπήρξε από το γνωστό Νομικό Στέργιο Γιαλάογλου. Αν και είναι προφανές ότι διαφωνούμε στην ερμηνεία των γεγονότων, οι απόψεις που εξέφρασε στα σχόλια εδράστηκαν σε σαφές νομικό υπόβαθρο και υπήρξε υπέρμαχος της επιβολής της νομιμότητας και της άσκησης κάθε ένδικου μέσου από το θιγόμενο. Είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, πολύ περισσότερο όταν οι απόψεις του Στέργιου Γιαλάογλου, εκ των κορυφαίων νομικών μας, όλα αυτά τα χρόνια είναι από τις ελάχιστες συνεπείς και προσανατολισμένες γύρω από την κεντρική αυτή θέση.
Αυτό που αμφισβητείται είναι η επίγνωση της πολιτικής χροιάς που προσλαμβάνει η δράση. Γιατί ενδεχομένως δεν υπάρχει η ευχέρεια να διαχειριστεί η σοβαρότητα της κατάστασης, όταν οι νομικές (και νόμιμες) ενέργειές της εκπαιδευτικού παράγουν πολιτικό αντίκρυσμα, όπως θα ήταν μια πιθανή φυλάκιση μειονοτικών εκδοτών . Και αυτό γιατί ο διεθνής αντίκτυπος θα αγνοούσε το νομικό πλαίσιο της χώρας και το πρωτογενές αδίκημά των εκδοτών.
Δεν έχουμε εμπλακεί σε καμία περίπτωση στην ουσία της υπόθεσης νομικά, ούτε έχουμε πρόθεση να «δικάσουμε» την υπόθεση ή να αποδείξουμε τη βαρύτητα του παραπτώματος, όπως κάνουν κάποιοι με ευκολία για να μας χαρακτηρίσουν εντέχνως ως «υπερασπιστές των τουρκόφωνων εντύπων». Θα μπορούσαμε, ίσως να κάνουμε και κάποιες συγκρίσεις αποφάσεων αλλά δεν διαθέτουμε τη νομική επάρκεια για κάτι τέτοιο και το αποφεύγουμε. Αλλά είναι γνωστό ότι σε κάθε περίπτωση που ένα ελληνόφωνο Μέσο εμπλέκεται σε ανάλογα παραπτώματα, επίσης δεν εξετάζεται η βαρύτητά τους, αλλά θεωρείται «ανήθικο» σχεδόν από όλους, να επιχειρείται η «εξόντωση» ενός εντύπου ή ενός δημοσιογράφου, ακόμη και του πιο ανυπόληπτου. Προφανώς, τα επίμαχα δημοσιεύματα συνιστούν ψεύδη και περιέχουν ίσως και άθλιες επικρίσεις για τη θιγόμενη, εφόσον το δικαστήριο έκρινε έτσι, όμως το ζήτημα είναι να έχουμε την ίδια άποψη για όλους, κρίνοντας με ψυχραιμία.
Παντού νομιμότητα;
Φυσικά μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ακόμη περίπτωση – στον επαρχιακό τύπο- εκδότη που να οδηγήθηκε στη φυλακή, αν και θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπήρξαν δημοσιεύματα που να χαρακτηρίστηκαν, αντίστοιχα, άθλια και συκοφαντικά (θεωρούμε ότι πρακτικά ούτε τώρα θα φυλακιστεί κάποιος). Άρα όταν κάποιοι από τον χώρο των Μ.Μ.Ε. και της πολιτικής επικαλούνται τη νομιμότητα –κατά περίπτωση- θα πρέπει να πάψουν να «κλείνουν» το μάτι πονηρά. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι συγκεκριμένοι εκδότες (που δεν γνωρίζω ούτε στην όψη) είναι επισήμως συκοφάντες μετά τις δικαστικές αποφασεις. Δεν διαφωνεί κανείς αλλά είμαστε διατεθειμένοι να δούμε όλους τους «συκοφάντες» της Θράκης στη φυλακή; Αν ναι, να παλέψουμε όλοι για να γίνει πραγματικότητα αυτή η προοπτική και να μετρήσουμε πόσοι θα μείνουν έξω από τα σίδερα. Ακόμη και ο λεγόμενος ως «τυποκτόνος νόμος» είναι ένας άδικος νόμος, αλλά νόμος (sed lex) και άρα θα πρέπει όλοι μας να υποστηρίξουμε την πλήρη και άτεγκτη εφαρμογή του, που είναι δυνατόν να οδηγήσει όλο το δημοσιογραφικό και εκδοτικό κόσμο σε εξόντωση παρότι βασίζεται σε ένα ανήθικο και αντιδημοκρατικό σκεπτικό. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αποδείξουμε ότι εμπιστευόμαστε την αλάνθαστη κρίση της δικαιοσύνης ως προς το περί δικαίου αίσθημα. Αλλά τελικά ποιο είναι αυτό;
Και αν όλοι μας ομονοούμε στην επιβολή της νομιμότητας, γιατί παραλείπουμε να το κάνουμε σε άλλες περιπτώσεις; Γιατί π.χ. κανείς δεν ασχολήθηκε με το αδίκημα της αντιποίησης αρχής το οποίο διαπράτουν καθημερινά οι ψευδομουφτήδες, εφόσον ζητούμενο είναι η νομιμότητα; Προφανώς γιατί θεωρούμε όλοι φρόνιμο να μην συμβεί κάτι τέτοιο, κρίνοντάς το λιγότερο επιζήμιο για λόγους «εθνικού συμφέροντος (όπως απέδειξε ο χρόνος…). Όμως εφόσον αποσυνδέουμε σε κάποιες περιπτώσεις τη νομιμότητα από το εθνικό συμφέρον -ό,τι ο καθένας εκτιμά ως τέτοιο- μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας γενικά;
Τελικά πότε γράφουν ψέμματα οι τουρκόφωνες εφημερίδες; Δύο πρόσφατα παραδείγματα
Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της «κατά το δοκούν» λειτουργίας είναι το περίφημο πρόστιμο στο τέμενος της Σμίνθης. Αν και πολλοί αμφιβήτησαν την ύπαρξη και την πολιτική του βαρύτητά όταν αποκαλύφθηκε, με πολύ μεγάλη ευκολία έσπευσαν αμέσως μετά να αναπαράγουν τη φήμη που δημοσίευσε ένα από τα –συκοφαντικά συχνά κατά την άποψή τους- τουρκόφωνα έντυπα, ότι το εν λόγω πρόστιμο θα διαγραφεί από την Υπουργό Παιδείας (αν και είναι πασίδηλο ότι κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο). Οι ίδιοι δεν μπήκαν στον κόπο να δημοσιεύσουν τη σχετική διάψευση. Τελικά πότε είναι συκοφαντικά τα τουρκόφωνα Μ.Μ.Ε και πότε όχι;
Πολύ πρόσφατα, επίσης, ένα τέτοιο έντυπο έγραψε ότι ο Αντώνης Σαμαράς υποσχέθηκε «διαγραφή του προστίμου στη Σμίνθη» αλλά δεν είδαμε κανένα Μέσο να το αναδημοσιεύει. Είμαστε όλοι πεπεισμένοι ότι αποκλείεται να έχει προβεί σε τέτοιου είδους πλειοδοσία ο συγκεκριμένος Πρόεδρος της Ν.Δ. αλλά γιατί αυτό το δημοσίευμα δεν αναμεταδόθηκε εφόσον αφορούσε στο ίδιο ζήτημα; Και το θέμα δεν τίθεται στο επίπεδο των διαφορών ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (μας είναι αδιάφορες) αλλά στο επίπεδο της a la carte πολιτικής ηθικής που ασκούν οι κάθε λογής ακραίοι και χρηματοδοτούμενοι απά άθλιες υπηρεσίες στη Θράκη.
Εμείς λοιπόν δεν υπήρξαμε ποτέ a la carte στις απόψεις μας . Ούτε ασκούμε εξωτερική πολιτική, ούτε διδάσκουμε ηθική, ούτε κάνουμε κηρύγματα πατριδογνωσίας, ούτε παρέχουμε πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης. Η μόνη μας αποστολή είναι να εκφράζουμε ξεκάθαρα και χωρίς φοβικά σύνδρομα, τις απόψεις μας και να καταδείξουμε την –κατά την άποψή μας- επένδυση κάποιων στο διχασμό. Και δεν μιλούμε για τους πρωταγωνιστές αυτής της αφορμής για συζήτηση, αλλά για όσους χρησιμοποιούν τους πρωταγωνιστές, συχνά ως «οχήματα».
Σε μια εποχή που ο λαός της Θράκης αδιαφορεί για τις κραυγές των ακραίων από τις δύο πλευρές και κάνει πράξη την ειρηνική επι-βίωση, ας μη τρώμε άλλο τις σάρκες μας με νέες προσπάθειες διχασμού, παρόλο που για κάποιους αποτελεί επάγγελμα. Και σε ότι αφορά στην επίμαχη υπόθεση, είναι απλώς μια ένδειξη του τρόπου που λειτουργούμε όλοι μας. Ας αποφασίσουν όλοι αυτοί ποιος είναι ο γνώμονας για να κρίνουμε τις εξελίξεις στη Θράκη και να τον επιβάλλουν παντού αν έχουν το σθένος: Της ηθικής (ακόμη και της δικής τους) ή της νομιμότητας;
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
Y.Γ.
Η αποκάλυψη του προστίμου της Σμίνθης είχε τη δική μας υπογραφή και πολύ συγκεκριμένη ερμηνεία. Τελικά σε ποια πλευρά μας κατατάσσουν όσοι είναι περισσότερο «πατριώτες» από εμάς; Τέλος, αν θεωρούν ότι πρέπει με αφορμή τις αποζημιώσεις να ασχοληθούμε με τους οικονομικούς πόρους των τουρκόφωνων Μ.Μ.Ε (που όλοι «φωτογραφίζουμε»), ας συμπεριλάβουν και τα ελληνόφωνα, μιλώντας με αποδείξεις για όλους. Θα ήταν μια καλή αρχή.
