Πολλές φορές μέχρι σήμερα σε αυτή τη, μικρή ή μεγάλη, δημοσιογραφική μου καριέρα αισθάνθηκα περίεργα όταν κάλυπτα ένα θέμα και διαπίστωνα ότι αρκετοί συνάδελφοί μου –ας τους εντάξουμε όλους υπό το γενικό όρο συνάδελφοι– είχαν καταγράψει εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που οι δικές μου βασικές αισθήσεις είχαν αντιληφθεί. Με λίγα λόγια διαπίστωσα πολλές φορές μέχρι σήμερα ότι κάποιοι θεωρούν το κοινό που τους παρακολουθεί, κοινό καθοδηγούμενων ηλιθίων.
Κάτι τέτοιο συνέβη πρόσφατα στον Εχίνο παρακολουθώντας την επίσκεψη του Τούρκου ΥΠΕΞ Α. Νταβούτογλου. Ήταν η πιο υποβαθμισμένη, η πιο ήρεμη, ίσως η πιο αποτυχημένη επίσκεψη Τούρκου αξιωματούχου στην περιοχή και, χωρίς να γνωρίζω την προετοιμασία που υπήρξε, το αποτέλεσμά της πρέπει να απογοήτευσε όσους επένδυσαν πολιτικά σε αυτή την επίσκεψη, σε όποια πλευρά και αν βρίσκονται. Αυτό που το βλέμμα του δημοσιογράφου εισέπραξε ήταν μια επίσκεψη με μέτρια προσέλευση κόσμου, μέτριο αν και υποκινούμενο ενθουσιασμό, ήπια και ακίνδυνα συνθήματα από πολύ λίγους «νεαρούς», ένα Νταβούτογλου «εκτός φόρμας» να επαναλαμβάνει διαρκώς όσα μετριοπαθή και άνευρα είχε πει νωρίτερα στη Ροδόπη και να χάνει διαρκώς τα λόγια του. Ακόμη πιο ήπια τα πράγματα στην πόλη της Ξάνθης, όπου αν δεν υπήρχε η ασφάλεια και οι κάμερες, ο Α. Νταβούτογλου θα περπατούσε μόνος του στην πλατεία Γενικότερα ήταν μια επίσκεψη τουλάχιστον υποτονική ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο επισκέπτης δεν ήταν απλώς ένας Τούρκος Υπουργός αλλά μια εμβληματική φυσιογνωμία για την Τουρκία που ονειρεύονται οι γείτονες και οι εν Ελλάδι «φίλοι» τους, μια προσωπικότητα που έχει ενδυθεί με ένα πέπλο μυθικό.
«Τυφλή δημοσιογραφία»
Κι όμως μερίδα του Τύπου και του «Τύπου» περιέγραψε αυτή την επίσκεψη με τα πιο «μελανά χρώματα», ανακάλυψε το γνωστό «ανθελληνικό παραλήρημα», είδε ακρότητες και προκλήσεις και, γενικώς, επιχείρησε να ανησυχήσει, να «αφυπνίσει» και – κυρίως- να φοβίσει τους χριστιανούς της περιοχής ότι «κάτι κακό» και διαβολικό συνέβη εκεί πάνω. Υπάρχει βέβαια μια λεπτομέρεια πολύ σημαντική:. Ότι οι Έλληνες δημοσιογράφοι των ελληνόφωνων Μέσων Ενημέρωσης ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα και οι υπόλοιποι χριστιανοί επισκέπτες (πολλοί σε σχέση με το πλήθος) ήταν άνδρες της Ασφάλειας και των Μυστικών Υπηρεσιών. Άρα με ποιο τρόπο είχαν αντίληψη όσων έγιναν, όσοι τα έγραψαν; Εκτός αν η οπτική τους ταυτίζεται ή τροφοδοτείται από μυστικές υπηρεσίες -κάτι που θα μου φαινόταν απίθανο να συμβαίνει στην περιοχή της Θράκης (!).
Για κάποιον που έχει περπατήσει αρκετά στην ορεινή και έχει δει αρκετές επισκέψεις πολιτικών τις δύο τελευταίες δεκαετίες (μετά την πτώση της μπάρας) και, ειδικότερα, στον Εχίνο, μπορώ να βεβαιώσω ότι τουλάχιστον 6-7 Έλληνες πολιτικοί έχουν τύχει ανάλογης -και κάποιοι πιο θερμής και μαζικής- υποδοχής στο πιο «σκληροπυρηνικό» χωριό της ορεινής ζώνης. (Ενδεχομένως για έναν ή δύο εγχώριους χριστιανούς πολιτικούς μπορώ να πω ότι έχουν εκφωνήσει πολύ πιο «προκλητικές» ομιλίες από αυτή του Νταβούτογλου)
Αρκετοί στην ομιλία, αρκετοί και στα καφενεία.
Άραγε, γιατί τόσος καημός να αποδείξουν κάποιοι ότι στον Εχίνο συνέβησαν τόσο «επικίνδυνα» πράγματα όταν δεν μπήκαν καν στον κόπο να βρεθούν εκεί και να καταγράψουν το κλίμα και τα γεγονότα; Γιατί, λοιπόν, κάποιοι ξέχασαν να διαπιστώσουν ότι την ώρα που στον Εχίνο μιλούσε μια προσωπικότητα του βεληνεκούς Νταβούτογλου τα «ακραία» καφενεία του χωριού ήταν γεμάτα με κατοίκους που περίμεναν να αρχίσει το ποδόσφαιρο; Γιατί κάποιοι χριστιανοί έδειξαν τον ίδιο ζήλο με κάποιους ακραίους μουσουλμάνους ώστε να παρουσιάσουν όσα έγιναν θεόρατα, σε σχέση με τις πραγματικές τους διαστάσεις;
Η απάντηση είναι πως το μίσος και ο διχασμός στη Θράκη είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση που έχει στηθεί και λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια. (αλλά η επένδυση πλήττεται και αυτή από την κρίση, καθώς φαίνεται). Γιατί η εχθρότητα και η μισαλλοδοξία καλλιεργούνται με επιτυχία και βολεύουν τους περισσότερους, σε όποια πλευρά του Αιγαίου και αν πρόσκεινται. Όλοι αυτοί οι χριστιανοί που μοιράζουν κατά καιρούς πιστοποιητικά πατριωτισμού και κινδυνολογούν καθημερινά, αν ήταν τόσο πατριώτες όσο ερίζουν ότι είναι, θα έπρεπε να πανηγυρίζουν για την αποτυχία της επίσκεψης Νταβούτογλου. Κι όμως, προσπαθούν να μας αποδείξουν ότι είμαστε τυφλοί, όσοι βρεθήκαμε στον Εχίνο και είναι βλέποντες όσοι περιέγραψαν, εξ ανταποκρίσεως. Είναι προφανές ότι δεν περίμεναν την επίσκεψη αλλά είχαν αποφασίσει από πριν ποιο θα είναι το συμπέρασμά της.
Ποιοι έχουν επενδύσει στο διχασμό;
Όχι λοιπόν, δεν τρελαθήκαμε ξαφνικά επειδή κατά ένα περίεργο τρόπο μια μερίδα ανθρώπων της Θράκης συχνά εμφανίζει πολύ εναρμονισμένη οπτική και περιγράφει τα πράγματα με ένα πολύ φοβικό τρόπο, ακόμη και όταν η κοινή λογική επιτάσσει το αντίθετο. Φαίνεται ότι μια μεγάλη μερίδα στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων και ανθρώπων των Μ.Μ.Ε., έχει επενδύσει στο διχασμό.
Μέχρι πριν 1-2 χρόνια ήταν συχνό το φαινόμενο κάποια Μέσα να εμφανίζουν το ίδιο ρεπορτάζ με διαφορετικές υπογραφές παρότι είχε παρέλθει μια εβδομάδα από το γεγονός που περιέγραφαν και αυτό έχει, όσο να΄ναι, και την πλάκα του. Κάποιες απόψεις εθνικιστικής ρητορείας πολύ συχνά υιοθετούνται κατά διαβολική σύμπτωση από περισσότερους του ενός ανθρώπων. Κάποια πράγματα συνεχίζουν να είναι περίεργα αλλά τελικά κάποιοι άλλοι ηλίθοι, «εθνικοί μειοδότες», έχουμε πάρει απόφαση ότι είμαστε στη λάθος πλευρά του ποταμού, διαρκώς.
Όλοι όσοι κινδυνολόγησαν με απίστευτο τρόπο πριν την επίσκεψη (όχι μόνο επειδή ήθελαν να αντιπολιτευτούν) αισθάνθηκαν αρκετά εκτεθειμένοι μετά την περιοδεία-«σούπα» του Νταβούτογλου στην Ελλάδα. Και αντί για τις κραυγές όλων όσων το τελευταίο διάστημα αισθάνονται τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια τους, θα ήταν καλό να ακούσουμε για ποιο λόγο η Ελλάδα πρέπει να αρνηθεί σε οποιονδήποτε να επισκέπτεται όποιο μέρος θέλει, ιδιωτικά ή δημόσια, ή όπως θέλει να το λέει. Μήπως έχουμε κάτι να κρύψουμε και δεν το ξέρουμε; Ή, πάλι, είχε κανείς την εντύπωση ότι ένας Υπουργός της γείτονος έρχεται με σκοπό να ικανοποιήσει τις θέσεις μας αντί για τις δικές του;
Η «επιχείρηση» κλονίζεται;
Η εποχή που διανύουμε είναι αρκετά δύσκολη για να ασχοληθεί κάποιος, χριστιανός ή μουσουλμάνος, με τους ακραίους και να ρίξει νερό στο μύλο του διχασμού τους. Ο κόσμος στον Εχίνο είχε πολύ πιο σοβαρά προβλήματα να λύσει από το να ασχοληθεί με μια επίσκεψη για το θεαθήναι και καθόλου ουσιαστική για την καθημερινότητα και τα τεράστια προβλήματά του. Για τον ίδιο λόγο δεν βρέθηκαν πρόθυμοι «πατριώτες» για να στήσουν γελοίες διαμαρτυρίες και ακρότητες απέναντι στον «επισκέπτη-εχθρό». Όσο λοιπόν η πολιτική θα είναι τίμια και ειλικρινής απέναντι στους μουσουλμάνους (στο βαθμό που είναι και για τους χριστιανούς δηλαδή) και όσο η ζωή και τα προβλήματα θα πείθουν τον κόσμο να αναζητεί αυτά που τον ενώνουν και όχι αυτά που τον χωρίζουν, τόσο όλοι αυτοί που επενδύουν στο διχασμό θα αποδυναμώνονται και θα κραυγάζουν άναρθρα.
Φυσικά και το μειονοτικό είναι ένα δισεπίλυτο ζήτημα, ένα αγκάθι για την περιοχή που δεν λύθηκε επειδή οι μουσουλμάνοι αδιαφόρησαν για τον Νταβούτογλου. Όμως σίγουρα δεν θα περιμένουμε να το λύσουν αυτοί που καλλιεργούν το μίσος, ένα μίσος που ενώνει τους ακραίους, σε όποια πλευρά και αν βρίσκονται.
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
