Οι επιταγές της τρόικας για μια σειρά ζητημάτων, πολύ συχνά οδήγησαν στελέχη της κυβέρνησης και απλούς πολίτες να παραδεχθούν ότι υπήρξε μια σημαντική ευκαιρία να ρυθμιστούν πράγματα που η παλαιοκομματική μας αντίληψη, δεν επέτρεπε τόσα χρόνια. Ένα από αυτά ήταν η απελευθέρωση όλων των κλειστών επαγγελμάτων και μάλιστα, η κυβέρνηση πήρε τα εύσημα της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, για την αποφασιστικότητά της απέναντι στα φορτηγά Δ.Χ. Φαίνεται όμως ότι ο «τσαμπουκάς» της εξαντλήθηκε στους φορτηγατζήδες και δεν συμβαίνει το ίδιο με τις πιο «ευγενείς» ομάδες του πληθυσμού.
Δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς τον «ξαφνικό έρωτα» των τελευταίων ημερών του Υπουργού Υγείας – συμπαθούς κατά τα άλλα- Ανδρέα Λοβέρδου με τους φαρμακοποιούς. Αφού προετοίμασαν την κοινή γνώμη για ρήξεις και ανατροπές, τελικά συμφωνήσαν σχεδόν σε όλα και ο Υπουργός στις δηλώσεις του θεωρεί πολύ φυσιολογικό να συνεχιστεί –με ασήμαντες αλλαγές- η κατάσταση που υπάρχει σήμερα και επικαλείται το ίδιο επιχείρημα με τους φαρμακοποιούς, ότι δηλαδή στην Ευρώπη η κατά κεφαλήν αναλογία των Φαρμακείων είναι πολύ μικρότερη από τη χώρα μας.
Υπάρχουν πάρα πολλοί και καλοί φίλοι του γράφοντος που είναι φαρμακοποιοί. Φιλτέρα όμως η αλήθεια, όσο και αν μας στεναχωρεί. Και δεν υπάρχει κάτι πιο εξοργιστικό από την προσπάθεια κάθε παράγοντα στο δημόσιο βίο να κατευθύνει την κοινή γνώμη επικαλούμενος για κάθε πρόβλημα τη σύγκριση με μια ευρωπαϊκή χώρα. Η σύγκριση είναι πάντα επιλεκτική και, συχνά, στρεβλή. Δεν θα ρωτήσω τον Υπουργό αν οι παροχές υγείας στην Ευρώπη είναι οι ίδιες με το δικό μας ΕΣΥ γιατί θα τον αδικούσα αλλά για τον ίδιο λόγο δεν μπορεί να επικαλείται ό,τι γίνεται στην Σουηδία ή την Ολλανδία παρά μόνο όταν θα καταφέρει να μας κάνει Σουηδία και σε άλλα πράγματα. Μέχρι να φτάσει εκεί όμως πρέπει να τα βάλει με τις νοοτροπίες και αυτό το θάρρος θα έπρεπε να βρεί. Γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να απαντήσει:
Έχουν και στην Ευρώπη την ίδια κατά κεφαλήν κατανάλωση φαρμάκων με την Ελλάδα, τον ίδιο τζίρο και το ίδιο ποσοστό κέρδους; Έχουν και στην Ευρώπη τη δική μας πολυφαρμακία; Έχουν και στην Ευρώπη κατευθυνόμενη συνταγογράφηση και φαρμακεία που συλλέγουν βιβλιάρια ασθενείας; Έχουν στην Ευρώπη άδειες που κληρονομούνται και παραγωγή πτυχίων χωρίς αντίκρισμα στην αγορά εργασίας;
Έχουν και στην Ευρώπη Φαρμακοποιούς που παρακολουθούν αμέριμνοι την υπερσυνταγογραφία των γιατρών που έχει οδηγήσει σε κατάρρευση το ΕΣΥ και τα Ταμεία αλλά δεν τολμούν να μιλήσουν γιατί το 35% το καρπώνονται οι ίδιοι, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου που αιμορραγεί? Έχουν τέτοια φαρμακεία στην Ευρώπη; δεν μας είπε.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας λείψουν οι ανόητες δικαιολογίες περί Ευρώπης, όπως και το απίθανο επίσης επιχείρημα ότι τα φαρμακεία αποτελούν Μονάδες Υγείας. Ξέρουν πολλές «μονάδες υγείας» στην Ευρώπη που δειγματίζουν καλλυντικά ή που διαμαρτύρονται αν εφημερεύουν Τρίτη και Πέμπτη; Ξέρουν πολλές μονάδες υγείας που αρνούνται να ανοίξουν το Σάββατο γιατί, λέει, οι γιατροί δεν δουλεύουν Σάββατο? Ξέρουν πολλές μονάδες υγείας που δεν διαθέτουν ούτε υπάλληλο και η ουρά στην εφημερία φτάνει τα 30 μέτρα;
Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά δεν θέλουμε να τη δούμε. Και όσοι φαρμακοποιοί αντιδρούν και θεωρούν ότι έχουν αυτονόητες υποχρεώσεις ως επιστήμονες της υγείας, αυτοί δεν τολμούν να μιλήσουν . Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι αν αύριο άνοιγαν τα διπλάσια φαρμακεία π.χ. στην πόλη μας, αυτά θα συνέχιζαν να επιβιώνουν με μεγάλη άνεση. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δε μιλάμε για επιβίωση, η κοινωνία γνωρίζει ότι τα φαρμακεία άντλησαν πλούτο – θεμιτά φυσικά και με τον ιδρώτα τους- και δεν ενοχλεί κανέναν η απελευθέρωση, παρά μόνο τους ίδιους.
Ο γράφων δεν θα ζητούσε ποτέ μια απελευθέρωση δίχως όρια, μια απελευθέρωση αντιδραστική θα ήταν άδικη κοινωνικά. Υπό όρους και σταδιακά, όμως πρέπει να γίνουν κάποιες υποχωρήσεις. Η Ελλάδα τον τελευταίο αιώνα συντήρησε μια μεοσαστική τάξη δικηγόρων, φαρμακοποιών, μηχανικών και άλλων επιστημόνων, με «προστατευτικές πολιτικές» και υποχρεωτικές παραστάσεις. Υπήρξε ίσως άδικο κοινωνικά και οδήγησε, μοιραία, σε κορεσμό των πτυχιούχων. Όμως αυτοί οι άνθρωποι σήμερα υπάρχουν και θα ήταν άδικο να τους αγνοήσουμε ακόμη και αν χωρίζονται πια σε πατρίκειους και πληβείους. Πολύ περισσότερο όταν από κάποια μέτρα κινδυνεύουν οι νέοι και όχι οι αποκατεστημένοι.
Για τον ίδιο λόγο υπάρχουν αμφιβολίες για την κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών των δικηγόρων, γιατί θα πλήξει του νέους δικηγόρους και θα οδηγήσει στην ικανοποίηση του αιτήματος των τραπεζών και των πολυεθνικών που θέλουν τους δικηγόρους απλούς υπάλληλους. Και καμία πολιτεία δεν μπορεί να ζητά κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών για δικηγόρους την ώρα που δεκαπλασιάζει τα δικαστικά έξοδα(!) Όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις και κανείς δεν είναι υπέρ της άκριτης απελευθέρωσης. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να λαμβάνεται υπόψη το μέγιστο κοινωνικό όφελος αλλά και το κοινωνικό κόστος για όσους θίγονται.
Όποιος θέλει να μεταφέρει ευρωπαϊκά πρότυπα στην Ελλάδα, ας ξεκινήσει από τις νοοτροπίες. Για να συγκρουστεί κάποιος με αυτές, όμως, χρειάζεται πολύ μεγάλο ειδικό βάρος και πραγματική βούληση. Η εποχή που διανύουμε είναι κρίσιμη και όσοι κρατούν τις τύχες μας έχουν την ευκαιρία να γράψουν ιστορία ή να καταποντιστούν. Την Ευρώπη ας την αφήσουν κατά μέρος (άλλωστε όπως προφητικά έγραψε ο Πανούσης για την Ευρώπη: «μας φλομώσαν στα πέναλτι και δεν έχουμε τέρμα»)
Γ. Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
