«Με γεια τα πεζοδρόμια» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του θέματος για τον τρόπο που οι οδηγοί εκμεταλλεύονται τα νέα πεζοδρόμια που κατασκευάζονται στην Ανδρέου Δημητρίου στη διάρκεια της ανάπλασης του δρόμου (εικόνες 2,3,4,5). Το βασικό ζήτημα δεν είναι να καταφερθεί κανείς εναντίον του Δήμου ή εναντίον των πολιτών αλλά να διευκρινιστεί με σαφή τρόπο ποιός διαχειρίζεται και ποιός θα κρίνει το δίλημμα «Πολιτισμός ή βαρβαρότητα».
Ο Δήμος προχώρησε στην ανάπλαση της οδού, που – κατά γενική ομολογία- θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη κατάσταση αλλά διαιωνίζει και μια σειρά προβλήματα. Βασικότερο είναι το γεγονός ότι δεν απαλλοτριώθηκαν οι λίγες αυλές της δεξιάς πλευράς που είναι έξω από την οικοδομική γραμμή, με αποτέλεσμα ο δρόμος να είναι πλέον στενότερος και ο χώρος για τους πεζούς επίσης μικρός στα σημεία αυτά, το παρκάρισμα που προβλέφθηκε αναγκαστικά στην αριστερή πλευρά δημιουργεί προβλήματα ορατότητας στην άνοδο των κάθετων δρόμων, τα μεγάλα πεζοδρόμια που γίνονται για να υπερκαλύψουν τις αυλές δίνουν τη δυνατότητα για κατάληψη σε όλα τα υπόλοιπα σημεία. Αν σε αυτά προστεθεί το γεγονός ότι οι ράμπες των διασταυρώσεων δεν καλύπτονται με μπάρες και – πρακτικά- χρησιμεύουν ως θέσεις στάσης και στάθμευσης γίνεται σαφές ότι ο τελικός ωφελούμενος του έργου μάλλον δεν είναι ο πεζός, πολύ περισσότερο οι μητέρες και τα ΑΜΕΑ.
Από την άλλη πλευρά όμως, υπάρχει η πάγια θέση του Δήμου και του Δημάρχου προσωπικά ότι δεν σκοπεύει να εκπολιτίσει τους κάφρους που καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια, βάζοντας μπάρες παντού. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή μήπως υπάρχει κάτι πιο βαθύ, και αν είναι έτσι γιατί το έχει πράξει αλλού η δημοτική αρχή ? Είναι δυνατόν οι κάφροι που θεωρούν ζωτικό τους χώρο το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι τους να επιβάλλουν συνθήκες ζούγκλας σε όλους τους άλλους ή μήπως έχει βάση και το επιχείρημα ότι ο Δήμος δίνει τη σιωπηλή του συγκατάθεση για να καταλαμβάνονται τα πεζοδρόμια?
Το ζήτημα σίγουρα δεν δημιουργείται από ευθύνη μονόπλευρη της δημοτικής αρχής ή των πάσης φύσεως κάφρων. Και αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι συχνά οι «απολίτιστοι» επιβάλλονται ως καθεστώς, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση που οι περισσότεροι ζητούν να «χαμηλώσουν» τα κράσπεδα για να παρκάρουν κάτω από το σπίτι τους άνετα ή για να έχουν άπλετο χώρο στάθμευσης για τις επιχειρήσεις τους. Οι κάτοικοι και – κυρίως- οι επαγγελματίες που αντιστέκονται και ζητούν κανονικά πεζοδρόμια δεν είναι σίγουρο ότι αποτελούν πλειοψηφία. Όμως εφόσον ευθύνη του Δήμου είναι και η αστυνόμευση (ως ένα βαθμό) είναι φαινομενικά ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσει ο Δήμος αλλά το ερώτημα είναι με ποιά μέσα και ποιό προσωπικό.
Αν όμως το ζήτημα τίθεται πολιτικά, πάνε στην άκρη οι φωνές για κακή διαχείριση του έργου, για κακές προβλέψεις, για «ελαστική» μελέτη, για πολύ μικρό πλάτος οδοστρώματος, για υποδομές και εκσκαφές που θα χρειαστούν σύντομα. Και μάλλον έτσι τίθεται το ζήτημα αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι ενώ το έργο είναι σε εξέλιξη κανείς δεν έχει τη διάθεση να οριοθετήσει τις θέσεις των κάδων για να γίνουν οι αντίστοιχες εσοχές, γιατί είναι ευνόητο ότι κάποιοι θα δυσαρεστηθούν αφού οι κάδοι πρέπει πάντα να βρίσκονται στο σπίτι του άλλου και όχι στο δικό μας. Και δεν είναι «λαϊκισμός» να προσπαθεί η δημοτική αρχή να ικανοποιήσει τους δημότες γιατί αυτοί είναι οι δικαιούχοι του έργου και γιατί αυτή είναι η κοινωνία στην οποία λειτουργεί ο Δήμος, όμως δεν γίνεται να ικανοποιηθούν όλοι.
Με το ίδιο σκεπτικό, σε μια προεκλογική χρονιά, δεν θα ήταν κομψό για τη δημοτική αρχή να κλείσει με μπάρες τα πεζοδρόμια προς όφελος των πεζών και να εξοβελίσει τους «κάφρους» που μάλλον είναι πολλοί. Γιατί τότε αυτοί θα έπρεπε να ρωτήσουν «πού θα παρκάρουν τα οχήματά τους» και τότε θα έβγαινε στην επιφάνεια η ρίζα ίσως του προβλήματος, η αιτία που το έργο δημιουργεί προβλήματα παράλληλα με αυτά που λύνει. Και το σημείο στο οποίο ενδεχομένως ευθύνεται ο Δήμος είναι ότι ξεκινά η κατασκευή ενός έργου που επιφέρει σαφή μείωση των θέσεων στάθμευσης χωρίς να έχει προβλεφθεί χώρος για τα οχήματα αυτά.
Ίσως λοιπόν το έργο θα έπρεπε να συνδυαστεί με την κατασκευή χώρου στάθμευσης (θεωρητικά στο 1ο Γυμνάσιο) που θα αντικαθιστούσε τις θέσεις που χάνονται. Γιατί μέχρι να γίνει αυτό, η κατάληψη του πεζοδρομίου θα είναι όχι απλώς καθεστώς αλλά αυτονόητο δικαίωμα των οδηγών, άρα το δίλημμα «πολιτισμός ή βαρβαρότητα» έχει κριθεί από την ίδια την καθημερινότητα, όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις του Δήμου. Αν, τώρα, οι πολιτισμένοι είναι περισσότεροι,με τον τρόπο τους μέχρι σήμερα θα έπρεπε να έχουν κάνει τη δημοτική αρχή να τους αισθανθεί για να τους λάβει υπόψη της.
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
