SIDIROPOULOS-EDITORIALΤο γεγονός ότι παρά την πρόσφατη θύελλα μέτρων εναντίον των μισθωτών και των συνταξιούχων, οι υπάλληλοι της βουλής συνεχίζουν να απολαμβάνουν 16 μισθούς, δεν σημαίνει ότι κινδυνεύουν με αποτυχία τα οικονομικά μέτρα. Άλλωστε ακόμη και αυτά ως ένδειξη καλής θέλησης (ενδεχομένως και υποταγής) ερμηνεύονται και όχι ως αναγκαία προϋπόθεση για το δανεισμό της χώρας την ύστατη στιγμή. Είναι όμως ενδεικτικά του φεουδαρχικού τρόπου με τον οποίο συνεχίζει να αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα το κράτος και τη χώρα. Είναι ενδεικτικό της υποκρισίας που διέπει κάθε κραυγή που εκστομίζεται δημόσια και ξεχνιέται ιδιωτικά.

Ο ελιτισμός που εκφράζεται έχει πείσει τους πολίτες ότι όλα όσα εμφανίζονται μπροστά του ως τηλεοπτική πραγματικότητα είναι εικονικά. Είναι πεπεισμένοι όλοι ότι ο ξύλινος, φαύλος και  λαϊκιστικός λόγος που εκφέρεται από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών είναι απλώς υποκριτικός. Είναι πεπεισμένοι ότι μετά από τις δακρύβρεχτες τηλεοπτικές παρουσίες τους, βρίσκονται στον Αστέρα της Βουλιαγμένης ή στο Εκάλη Κλαμπ, πίνουν αμέριμνοι το ποτό τους και διασκεδάζουν με επιχειρηματίες, μεγαλοδημοσιογράφους και άλλους παράγοντες που διαθέτουν το χρήμα και τη δημοσιότητα. Είναι πεπεισμένοι ότι οι ελάχιστοι πολιτικοί που έχουν μείνει να σκέπτονται με παραδοσιακή πολιτική πρακτική αποτελούν μειοψηφία που το ίδιο σύστημα θα εκβράσει με την πρώτη ευκαιρία. Μπορεί κάποιος να τους πείσει για το αντίθετο? Όσο για την τιμιότητα αυτή είναι εκ των προτέρων αμφισβητούμενη. Η συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος για την οποία διαμαρτύρονται οι περισσότεροι βουλευτές, θα πρέπει να ξέρουν ότι είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον τρόπο που πολιτεύονται και χαρακτηρίζεται απολύτως δίκαιη. Και η απαξίωση δεν περιορίζεται στην πολιτική αλλά συμπαρασύρει τη δικαστική εξουσία, τη δημόσια διοίκηση και κάθε μορφή κρατικής οντότητας που σε αυτή τη χώρα θεωρούνται, συλλήβδην, διεφθαρμένες.

Και ίσως να είναι ευτύχημα ότι σε αυτή τη συγκυρία, τουλάχιστον το Υπουργείο Εργασίας, παρουσίασε ένα υποφερτό ασφαλιστικό νομοσχέδιο, το οποίο  αφού ενσωματώνει όλες τις δυσμενείς εξελίξεις και επιταγές του ΔΝΤ, κάποιες από τις οποίες  έπρεπε να ακολουθήσει εδώ και χρόνια, εμφανίζεται τουλάχιστον δικαιότερο. Είναι γνωστά τα ελλείμματα των Ταμείων αλλά γνωστές και οι  αιτίες  που τα προκάλεσαν:  Μεταπολεμική λεηλασία των αποθεματικών για να ενισχυθεί η βιομηχανία (ναι έτσι κυνικά), προκλητικά προνόμια και «ρετιρέ» που επιβλήθηκαν σε βάρος του συνόλου και – στο τέλος- προκλητικά αδιάφορη και ζημιογόνα (γιατί άραγε;)  τοποθέτηση των αποθεματικών σε συνδυασμό με την περιβόητη «στήριξη» του χρηματιστηρίου. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθούν και οι φυσικές αιτίες που προκαλούν κάτι τέτοιο και έχουν να κάνουν με τα καθαρά δημοσιονομικά στοιχεία. Φυσικά κανείς δεν είναι περήφανος όταν ένα από τα βασικά πρότυπα του κοινωνικού κράτους υπόκειται καθίζηση αλλά τουλάχιστον σε αυτή τη συγκυρία μείωσης συντάξεων, κατάφερε να αμβλύνει ανισότητες, εξασφαλίζοντας παράταση της βιωσιμότητάς του.

Όλα αυτά όμως κάπου θα ξεσπάσουν. Δεν αργεί ο καιρός – και υπάρχουν τα πρώτα δείγματα- που οι πολιτικοί θα γιουχάρονται σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους, θα απειλούνται με λιντσάρισμα, θα φυγαδεύονται από τη βουλή και θα πηγαίνουν σπίτι τους μαζικά μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Μέχρι να γίνει αυτό αρκετοί έχουν την ευκαιρία να διασωθούν αλλά θα πρέπει να κάνουν ρήξεις, όπως έχουμε γράψει στο παρελθόν. Ξεχνούν κάποιοι πώς πριν από δέκα χρόνια ο λαός της Τουρκίας έστειλε όλη την πολιτικη ελίτ της γείτονος στο σπίτι της εν μια νυκτί. Ας μην έχουν αυταπάτες κάποιοι ότι έχουμε μεγάλες διαφορές και ας σκεφτούν ότι αυτή ήταν η απαρχή οικονομικής και κοινωνικής εκτίναξης της γείτονος.

Η ομιλία του Γρηγόρη Ψαριανού στη συζήτηση του Ν/Σ για τα έκτακτα μέτρα, συζητήθηκε και συνεχίζεται να συζητείται. Για τους γνωρίζοντες ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – που ξεχωρίζει ακόμη και μέσα στον πολιτικό του χώρο- δεν έκανε κάτι διαφορετικό από το να μιλήσει με τη γλώσσα που μεταχειρίζεται πάντοτε και είναι γλώσσα αφοπλιστικά ειλικρινής.  Όμως είναι η συγκυρία τέτοια που ανέδειξε αυτή την καταγγελία του πολιτικού συστήματος εκ των έσω, χωρίς να αγγίξει το λαϊκισμό. Κάτι τέτοιοι λοιπόν, που δεν προσεγγίζουν την πολιτική υπό το φαυλοκρατικό πρίσμα που χαρακτηρίζει τον τελευταίο αιώνα και ιδιαίτερα την μεταπολίτευση, έχουν ελπίδες να διασωθούν από τη λαϊκή κατακραυγή και βρίσκονται σε όλους τους πολιτικούς χώρους.(Είναι ο μόνος από δεκάδες βουλευτές που στην πρόσφατη δαπανηρή εκδρομή βουλευτών στις ΗΠΑ παρακολούθησε την παρέλαση αν και αριστερός όταν όλοι οι υπόλοιποι «ξεφτίλες», όπως θα έλεγε ο ίδιος, έκαναν ψώνια στη Νέα Υόρκη με τα λεφτά του κορόιδου)

Να διασωθεί επιχειρεί και η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία διαισθανόμενη ανασύσταση του πολιτικού συστήματος της χώρας (ίσως και χρεοκοπία) βγαίνει έξω από το μαντρί εσκεμμένα Αλλά καταντά γελοίο αυτή η πολιτικός, δηλαδή η κόρη του Μητσοτάκη με τη γνωστή απολύτως αποτυχημένη εικοσαετή πολιτική καριέρα και την ανεξήγητα αμύθητη περιουσία όλης της οικογένειας χωρίς κανένα προφανές επάγγελμα,  να προσπαθεί να μας πείσει ότι βρίσκεται εκτός του συστήματος για να έχει λόγο την επόμενη μέρα. Όχι απλώς γελοίο αλλά προκλητικό είναι, όταν την επομένη και στο πλαίσιο της «άμεμπτης» δημοσιογραφίας που επιχειρεί να την διατηρήσει στην επιφάνεια, εμφανίζεται ως πρόσκοπος που κάνει προτάσεις για περικοπή προνομίων στους βουλευτές και ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων. Λίγο αργά έμαθε τη διαίρεση η -μανιασμένα- επίδοξη Πρωθυπουργός. Μέχρι σήμερα έκανε απλώς προσθέσεις και πολλαπλασιασμούς.

Η μείωση του αριθμού των βουλευτών, ως μέτρο περιορισμού των εξόδων, μάλλον υποκριτική κρίνεται παρόλο που συναντά διακομματική στήριξη. Η αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και ο επανακαθορισμός του ρόλου του βουλευτή ως λειτουργού και όχι ως επαγγελματία που ξεφτιλίζεται στο πεζοδρόμιο για την επανεκλογή του, είναι αυτή που θα αλλάξει ουσιαστικά τα πράγματα. Και αν για κάποιους ο νέος εκλογικός νόμος, με την περιβόητη λίστα, εμφανίζεται ως προσπάθεια επιβολής πολιτικής αριστοκρατίας θα πρέπει να επισημάνω την αμφιβολία μου. Η κομματική αριστοκρατία βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της σταυροδοσίας στις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες κύρια των Αθηνών, που σέρνει από πίσω της έναν απίστευτο στρατό κομματικών και βολεμένων βαθμοφόρων, ασύλληπτο για τα δικά μας δεδομένα.

Καθώς ο εκλογικός νόμος  χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα μιας χώρας με βάση την πολιτική επιστήμη (και η αστάθειά του χαρακτηρίζει ξεκάθαρα μπανανίες, όπως συμβαίνει με το φορολογικό σύστημα και άλλες δομές του κράτους) είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τα κριτήρια που κατατάσσουν έναν  εκλογικό νόμο στη συνείδηση των πολιτών . Σίγουρα η έλλειψη αντιπροσωπευτικότητας, η έλλειψη αναλογικότητας και η περαιτέρω μείωση της δύναμης των μικρότερων κομμάτων δεν θα μπορούσε να το κατατάξει στα «προοδευτικά» εκλογικά συστήματα. Όμως η κομματική αριστοκρατία δεν θεσμοθετείται από τον εκλογικό νόμο άλλα έχει ήδη επιβληθεί από το κοινωνικοοικονομικό σύστημα της χώρας και θα συνεχίσει να επιβάλλεται όσο οι δομές παραμένουν τριτοκοσμικές. Όμως αυτός ο εκλογικός νόμος δίνει μια μικρή δυνατότητα για ρήξεις που εξαρτώνται από την ποιότητα των προσώπων που θέλουν να επιβιώσουν σε αυτό το σύστημα. Όταν λοιπόν ο τρόπος εκλογής κάθε βουλευτή στηρίζεται απόλυτα στο παλαιοκομματικό πελατειακό σύστημα των εγκάθετων και των συντηρούμενων μηχανισμών από ευνοημένους, τότε λοιπόν η λίστα δίνει τη δυνατότητα να αναδειχθεί κάποιος που δεν είναι διατεθειμένος να ενταχθεί σε αυτό το είδος της ανταποδοτικής ενασχόλησης με τα κοινά που είναι ξεπερασμένης ηθικής και αισθητικής. Αυτοί λοιπόν ίσως μπορούν να κάνουν ρήξεις με το παρελθόν και τις νοοτροπίες, εφόσον εξασφαλίζουν την εκτίμηση των ηγεσιών, οι οποίες με τη σειρά τους επιθυμούν να πολιτευτούν διαφορετικά.

Οι νοοτροπίες είναι αυτές που πρέπει να χτυπηθούν για να αλλάξει κάτι. Εκδοχές για αντιμετώπιση της κρίσης με διαφορετικό, ευφυέστερο, δικαιότερο και αποδοτικότερο τρόπο σίγουρα υπάρχουν και έχουν σοβαρή πολιτική βάση. Όμως εφόσον επελέγη ή επιβλήθηκε μέσω των εκβιασμών της Γερμανίας, αυτός ο τρομακτικός μηχανισμός (κοινώς δανεισμός υπό όρους) λίγο πριν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι καλύψουν τα δικά τους νώτα και γλιτώσουν από τον εφιάλτη του ΔΝΤ, η κατάσταση πρέπει μέσα σε όλη την εξαθλίωση που θα προκαλέσει στον έλληνα πολίτη για τουλάχιστον μια δεκαετία, να αφήσει στη χώρα κάτι καλό. Όχι την «ευελιξία» και τον βιασμό των δικαιωμάτων των  εργαζομένων, αλλά την αλλαγή νοοτροπίας στη χώρα που θα της δώσει το δικαίωμα να επιζήσει και να καλύψει αργότερα την υστέρησή της. Και την αρχή πρέπει να κάνει τα ίδιο το πολιτικό σύστημα, πριν αποτελέσει παρελθόν.

Τα κελιά στις φυλακές θα χρειαστούν έτσι κι αλλιώς αλλά καλό είναι εφόσον υπάρξουν καταδίκες να δημευτούν περιουσίες και καταθέσεις και να υποχρεωθούν οι λήσταρχοι να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους με τη βασική σύνταξη, όπως αυτή υπολογίζεται από το  ασφαλιστικό νομοσχέδιο (να υπαχθούν σε αυτό που δικαιούνται γιατί η δημοκρατία είναι γεναιόδωρη και όχι εκδικητική). Μόνο τότε το πολιτικό σύστημα θα έχει κάνει μια κατάκτηση, όταν θα καταφέρει να εξισώσει τους εκλεκτούς με τον απλό πολίτη. Γιατί αν ο απλός πολίτης ζει σε εξαθλίωση είναι υποχρέωση του πολιτικού κόσμου  να τη ζήσει και αυτός για να αντιληφθεί τι έχει προκαλέσει στη χώρα, όσο και αν αυτή η γενίκευση είναι επικίνδυνη.

(Ερώτηση: Ο Χριστοφοράκος με ποιανού λεφτά πληρώνει τα εκατομμύρια για να ξεμπλέξει – και- από τη Γερμανική δικαιοσύνη και να συνεχίσει να απολαμβάνει την ελεύθερη ζωή του στις πολυτελείς επαύλεις της Βαυαρίας;  Αν λοιπόν αυτός «αμείβεται» για το γεγονός ότι κράτησε κλειστό το στόμα του, ας μην διερωτώνται κάποιοι για την απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Σπίτι τους θα βρεθούνε και αυτοί σύντομα)

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com