SIDIROPOULOS-EDITORIALΟι εκλογές της Νέας Δημοκρατίας ολοκληρώθηκαν, με τροπή αντίθετη από αυτή που φαινόταν ότι θα είχαν την επομένη της συντριβής του κόμματος στις Εθνικές Εκλογές. Η δεδομένη, εδώ και χρόνια, διάδοχος του Κώστα Καραμανλή που διέθετε προσβάσεις και μηχανισμούς ισχυρότερους και από το τέως Πρωθυπουργό είδε ξαφνικά μέσα σε λίγες εβδομάδες να σβήνει το όνειρο της αρχηγίας και κατ΄επέκταση της Πρωθυπουργίας, με τρόπο θορυβώδη.

Kλειδί όλης της υπόθεσης η συμμετοχή της βάσης στις εκλογές για την ανάδειξη του αρχηγού, καθώς η τέως Υπουργός Εξωτερικών ήλεγχε καιρό πριν την κοινοβουλευτική ομάδα και τις Νομαρχιακές του κόμματος, σε ποσοστά που αγγίζει το 80%. Όμως οι σίγουρες νίκες και οι πολιτικοί συσχετισμοί που διαμορφώνονται σε σκοτεινά δωμάτια, ανατρέπονται με μεγάλη ανακούφιση από τους πολίτες όταν έχουν τη δυνατότητα. Και αυτό είναι το κυρίαρχο ζήτημα που αναδεικνύει η μονομαχία αυτή. Της μεγάλης διάστασης προτιμήσεων ανάμεσα στους εκλεγμένους εκπρόσωπους και στελέχη του κόμματος και στους εκλογείς τους. Όπερ σημαίνει ότι εκλέγονται και ακολουθούν τις ισορροπίες που τους «βολεύουν» αδιαφορώντας τους για αυτούς που τους ανέδειξαν.

Στο ερώτημα αν ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο νέος Δον Κιχώτης της πολιτικής, η απάντηση είναι φυσικά  αρνητική, όμως φαίνεται ότι κεφαλαιοποιεί τη δυσαρέσκεια για την Ντόρα Μπακογιάννη, όλων των υπολοίπων ελλήνων πλην όσων την ψήφισαν την Κυριακή, αλλά και τη στήριξη που του παρείχαν μετά την έναρξη της κούρσας διαδοχής πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος του τέως Πρωθυπουργού και του όποιου μηχανισμού στήριξης μπορούσε να διαθέτει η πρώην ΠΟΛΑΝ. Τα ετερόκλητα, αντικρουόμενα, ασυνάρτητα και συχνά, τραβηγμένα από τα μαλλιά, αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων καταδεικνύουν την πάγια θέση του γράφοντος ότι τα γκάλοπ στην Ελλάδα δεν αποτελούν «πολιτικό εργαλείο» αλλά μηχανισμό επιρροής της κοινής γνώμης, κατά το δοκούν.

Το γελοίο της υπόθεσης ξεκίνησε να διαδραματίζεται από την έναρξη της κούρσας διαδοχής. Καθώς η εκλογή της Ντόρας Μπακογιάννη στην αρχηγία ήταν δεδομένη μήνες, ίσως και χρόνια, πριν την ήττα της 4ης Οκτωβρίου, οι πολιτικοί παράγοντες και ο κύκλος που καθοδηγούν έσπευσαν να «πιάσουν θέση» στο πλευρό της «επόμενης αρχηγού», από την αρχή της κούρσας. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι αρκετοί τοπικοί παράγοντες στην Ξάνθη μόλις ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος έσπευδαν να τηλεφωνήσουν στην τέως Υπουργό και σε άτομα του περιβάλλοντός της και διαγκωνίζονταν για να πείσουν ότι ελέγχουν και διαθέτουν υπογραφές από τα περισσότερα στελέχη της περιοχής που θα την ψηφίσουν ως πιθανοί σύνεδροι, σε ένα ιδιότυπο ανταγωνισμό. Την περίοδο εκείνη ελάχιστοι είχαν ταχθεί ανοιχτά υπέρ του Αντώνη Σαμαρά, με κυριότερο εκπρόσωπό τους το Δήμαρχο Σταυρούπολης (ο οποίος αναμένεται να αναλάβει πλέον σημαντικούς ρόλους στα κεντρικά του κόμματος).

Τελικά στα τέλη Οκτωβρίου, με δεδομένη την εκλογή από τη βάση διεφάνη ότι ο Αντώνης Σαμαράς παίρνει το προβάδισμα – ουσιαστικά εδώ και τρεις εβδομάδες η νίκη του ήταν πλέον γνωστή και δεδομένη- πολλοί ήταν αυτοί που «δαγκώθηκαν» και εγκατέλειψαν κάθε δημόσια τοποθέτηση για το ζήτημα της αρχηγίας. Κάποιοι προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα, περνώντας με μεγάλη ευκολία στο απέναντι στρατόπεδο ενώ οι νοήμονες πολίτες της πόλης βρέθηκαν αρκετές φορές προ εύθυμων καταστάσεων με όψιμους υποστηρικτές του μεσσήνιου πολιτικού. Εκτός από τα απλά στελέχη όμως υπάρχει και το ζήτημα του πρώην Υπουργού Αλέξανδρου Κοντού ο οποίος τάχθηκε από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή στο πλευρά της Ντόρας Μπακογιάννη και παραμένει άγνωστος ο τρόπος που θα επιχειρήσει να προσεγγίσει τη νέα ηγεσία, καθώς είναι ζήτημα πολιτικής επιβίωσης για ένα πολιτικό με μεγάλες φιλοδοξίες αλλά και για όλους όσους κατέχουν θέσεις εξουσίας. Άλλωστε και ο ίδιος ο πρώην Υπουργός θα πρέπει να γνωρίζει ότι επί κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, οι «οπαδοί» του ήταν διπλάσιοι από όσους τον ψήφιζαν στην κάλπη ενώ όλοι γνωρίζον ότι μετά την αποπομπή του από την Κυβέρνηση είχε προσχωρήσει άμεσα στον κύκλο της τέως Υπουργού.

Το συμπέρασμα πάντως από τις εκλογές στη Νέα Δημοκρατία δεν είναι ξεκάθαρα πολιτικά αλλά συνίσταται κυρίως στο γεγονός ότι οι πολιτική δεν ρυθμίζεται με όρους πολιτικούς αλλά κινητοποιείται κυνικά από το προσωπικό συμφέρον όσων εμπλέκονται. Το ζητούμενο για τη νέα ηγεσία είναι να αποδείξει ότι δεν αποτελεί ένα είδος «ενδιάμεσου» αρχηγού, όπως συμβαίνει μεταπολιτευτικά μετά από κάθε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και με «δεξιόστροφους»  αρχηγούς. Βέβαια ίσως έρχεται ο καιρός που η Πρωθυπουργία δεν θα είναι τόσο δεδομένη για τους αρχηγούς των μεγάλων κομμάτων αλλά οι συσχετισμοί θα είναι διαφορετικοί και πιο ρευστοί.

Εκεί, ίσως, βασίζεται και η στρατηγική Σαμαρά στην κούρσα διαδοχής που θα συνεχιστεί και στην αρχηγία του. Η δεξιά ιδεολογική στροφή  στοχεύει να περιχαρακώσει το συντηρητικό χώρο και να επανασυστήσει τη συμπαγή κομματική βάση της Ν.Δ. ανασύροντας την απαγορευμένη λέξη «δεξιός» και υποσχόμενος  να μην γκρεμίσει το τοτέμ του Κ. Καραμανλή. Ο νέος αρχηγός πιστεύει ότι στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται οι δυνατότητες προσέλκυσης του κεντρώου χώρου με ιεδεολογικά κριτήρια είναι πεπερασμένες και η νίκη περνά αναγκαστικά από την λαϊκή δυσαρέσκεια  εναντίον μιας κυβέρνησης  ΠΑΣΟΚ. Το παιχνίδι αυτό είχε «παίξει» εύκολα και με επιτυχία ο Μ. Έβερτ πριν προδωθεί από τις «γκάφες» του το 1996.

Γεγονός είναι πάντως ότι, βοηθούντος και του Κώστα Καραμανλή ο Αντώνης Σαμαράς από «επικηρυγμένος» στη Νέα Δημοκρατία επέστρεψε θριαμβευτικά και αναδείχτηκε και αρχηγός του κόμματος, σε βάρος της κόρης του Κ. Μητσοτάκη! Και η ίδια η ρητορική της Ντόρας Μπακογιάννη ότι «αυτή δεν έφυγε ποτέ από το κόμμα» σε συνδυασμό με την ιστορία του πατέρα της, την καταδικάζει σε ισόβια παραμονή σε ένα κόμμα υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Τελικά η ζωή παίζει ευφάνταστα παιχνίδια!

isidister@gmail.com