SIDIROPOULOS-EDITORIALΣε αυτό το βήμα έχει αναλυθεί πολύ πριν ξεσπάσει ο θόρυβος για τα περιβόητα Stage ο τρόπος που αυτά χρησιμοποιήθηκαν από τις τελευταίες κυβερνήσεις, ως μέθοδος παράκαμψης της άψογης, μέχρι σήμερα, λειτουργίας του ΑΣΕΠ. Πρόκειται, όπως έχει κατ΄επανάληψη αναφερθεί, για το μοναδικό ανεξάρτητο φορέα ο οποίος διασφαλίζει στους νέους έλληνες μια αχτίδα φωτός για αξιοκρατία, στο μικρό έστω ποσοστό  θέσεων που μέχρι σήμερα του επέτρεψαν να διαχειριστεί.

Πριν την παράθεση των γεγονότων του πολύ διδακτικού παρελθόντος θα πρέπει να εκφραστεί η σαφέστατη θέση γύρω από το θέμα των αιτημάτων των stagers: Παρά το γεγονός ότι είναι προφανής η αδικία που νιώθει κανείς όταν από αυτόν ξεκινά να μπαίνει τάξη ενώ προηγουμένως έχουν συμβεί τέρατα, παρά το γεγονός ότι ένα μικρό μέρος των επιχειρημάτων τους θα μπορούσαν να σταθούν υπό προϋποθέσεις, παρά το γεγονός ότι αναδύεται ένα είδος εκμετάλλευσης για τις πολύτιμες υπηρεσίες που παρείχαν όπως π.χ. στα ασφαλιστικά ταμεία και υπάρχει προφανής κατανόηση της αγωνίας τους, εντούτοις θα πρέπει να είμαστε συνεπείς στις θέσεις μας – που η συντριπτική πλειοψηφία των νέων σήμερα εκφράζει. Σαφέστατα λοιπόν εκφράζεται  η αντίθεση σε οποιαδήποτε μορφή άμεσης ή έμμεσης μονιμοποίησης ομάδας η μεμονωμένων εργαζομένων, με οποιοδήποτε τρόπο. Καμία κοινωνική αδικία αυτού του είδους που προβάλλεται  ίσως και με λαϊκιστικό τρόπο, δεν είναι μεγαλύτερη από την αδικία του άνεργου που παραμένει διαρκώς άνεργος και δεν ενεπλάκη ποτέ σε αντίστοιχες διαδικασίες.

 

Ειδικότερα, κάθε νέα μονιμοποίηση είναι ακόμη πιο απαράδεκτη από την προηγούμενη και εκπέμπει ένα σαφές μήνυμα ότι το παιχνίδι δεν θα αλλάξει στο βάθος του χρόνους. Από τη στιγμή που το ΑΣΕΠ – ένα θαύμα κόντρα στην πραγματική εικόνα της χώρας- άρχισε να «χαλάει» τα διάφορα ρουσφέτια ανακαλύφθηκαν νέοι τρόποι επιβολής της αναξιοκρατίας, ξεκινώντας από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ που θέσπισε  το ΑΣΕΠ (!):  Γενιές συμβασιούχων, που με κάποιο τρόπο μονιμοποιήθηκαν και ενώ όλοι εκ των προτέρων γνώριζαν ποια θα είναι η εξέλιξή τους. Για κάθε μονιμοποίηση η πολιτική ηγεσία διατείνονταν ότι «δεν θα ξαναϋπάρξουν νέες γενιές συμβασιούχων» και ταυτόχρονα όλοι γνώριζαν ότι είχε ήδη καταστρώσει το επόμενο σχέδιο. Η βιομηχανία αυτή συνέχισε να δουλεύει με αποκορύφωμα την τελευταία παρτίδα του Π.Δ. Παυλόπουλου, μετά την οποία η Ν.Δ. στράφηκε μαζικά στη «φάμπρικα» των Stage,ενώ κάλυψε σοβαρά κενά στην κρατική μηχανή. (και ενώ πολλοί  αναρωτιούνται γιατί επανέρχονται τα κενά στη διοίκηση μόλις μονιμοποιούνται οι συμβασιούχοι ).

 

Ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαπενταετίας εφευρίσκουν συνεχώς νέα τεχνάσματα για να ευνοήσουν αυτό το σάπιο κατεστημένο που συντηρεί την παλαιοκομματική τους λειτουργία. Για παράδειγμα, αφού βάζουμε τους αστυνομικούς στις πανελλήνιες εξετάσεις, δημιουργούμε τους «ειδικούς φρουρούς» για να συνεχίσουμε να βολεύουμε τα παιδιά των ψηφοφόρων μας. (ακόμη και σήμερα η Αστυνομία παραμένει το κορυφαίο ρουσφέτι για μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής επαρχίας) ενώ ταυτόχρονα συντηρούμε με αυτό τον τρόπο την ίδια ελεεινή εικόνα των σωμάτων ασφαλείας η οποία αναλύθηκε εκτενώς τον περασμένο Δεκέμβρη. Και θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί στην περιβόητη προκήρυξη για τα ΚΕΠ, για εργολαβίες δημοσίων κτιρίων σε εταιρίες καθαρισμού, στις οποίες οι πολιτικοί έχουν επιβάλει το προσωπικό που εργάζεται με υπερ-ελαστικές σχέσεις εργασίας ή ενοικίασης καθώς και σειρά άλλων τεχνασμάτων που αυξήθηκαν τα τελευταία χρόνια και υποβάθμισαν τη θέση των εργαζομένων.

 

Το διαρκές ερώτημα είναι ποιοί, με ποιο τρόπο και με ποια κριτήρια μπήκαν στα περιβόητα stage. Δεν νομίζω ότι υπάρχει έλληνας που θα προσπαθήσει να αλλάξει τη γνώμη μας για τον τρόπο επιλογής. Όπως επίσης δεν πρέπει να υπάρχει εργαζόμενος που θα υποστηρίξει ότι έφτασε να παρακαλέσει κάποιο βουλευτή για να προσληφθεί με αυτούς τους μισθούς, με ανύπαρκτες παροχές και για εργασία περιορισμένης διάρκειας, αν προηγουμένως ο ίδιος πολιτικός δεν του είχε υποσχεθεί μόνιμη θέση μέσω κάποιου τρικ. Άρα λοιπόν δεν μπορεί να δεχτεί κανείς ευνοϊκή μεταχείριση για όσους κάποιοι οδηγούν με πλάγιο τρόπο σε αυτή την ψηφοθηρική εκμετάλλευση ενώ οι νέοι που δεν έχουν ούτε αυτή τη δυνατότητα παλεύουν με θηρία καθημερινά στον ιδιωτικό τομέα ή στην ανεργία. Ενδεχομένως μια μικρής τάξης μοριοδότηση, λίγων ποσοστιαίων μονάδων σε διαγωνισμούς δεν θα νόθευε το χαρακτήρα του ΑΣΕΠ, αλλά μέχρι εκεί και όχι ποσοστά της τάξης του 30 ή του 50 τοις εκατό που υποσκελίζουν οποιοδήποτε προσόν και πτυχίο άλλου υποψηφίου.

 

Και υπάρχει και ακόμη μια σημαντική παράμετρος που πολλοί παραλείπουν. Όλες αυτές οι μέθοδοι που ακολουθούνται τα τελευταία 15 χρόνια αφορούν στη συντριπτική τους πλειοψηφία τους αποφοίτους Λυκείου, οι οποίοι με κάποιο τρόπο τρυπώνουν στο δημόσιο όταν οι πτυχιούχοι συνωστίζονται στην ανεργία. Ακόμη πιο ενοχλητικό είναι το γεγονός ότι προτιμώνται υπηρεσίες όπου πλεονάζει το προσωπικό και όχι υπηρεσίες με σοβαρά κενά ενώ το αποκορύφωμα αυτής της πρακτικής είναι ότι αυτή η κατηγορία υπαλλήλων στο δημόσιο, εθιμικό δικαίω, εργάζεται με πολύ «ελαφρύτερους» ρυθμούς από τους υπαλλήλους που διαθέτουν σειρά προσόντων, καθώς είναι πιο χρήσιμοι!

 

 

Η θέση που εκφράζει ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ο οποίος κατά γενική ομολογία μέχρι σήμερα δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων δεν προσφέρεται για υπεράσπιση, όπως επίσης και η κυβερνητική επιλογή να διακόψει τα stage, καθώς το ζητούμενο είναι να παραμείνει συνεπής στην εξαγγελία και να μην προκύψουν νέοι τρόποι εκμετάλλευσης. Άλλωστε πράττει κάτι αυτονόητο ενώ παράλληλα πρέπει να πείσει ότι μετά την απόρριψη των «γαλάζιων» stage δεν θα δημιουργήσει μια «πράσινη» γενιά υποψήφιων που θα μονιμοποιηθούν με διαδικασίες εκτός ΑΣΕΠ. Πολύ περισσότερο η κυβέρνηση δεν έχει γίνει ακόμη πιστευτή, όσο αυτές τις θέσεις υπερασπίζεται με το δικό του τρόπο ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δίπλα σε άλλες απόψεις περί «νόμου και τάξης» στα Εξάρχεια και, γενικότερα, με ρητορική που δεν υποδηλώνει κάποια διαφορά από τους προηγούμενους κυβερνώντες.

 

Το συμπέρασμα είναι ότι η κρίσιμη απόφαση δεν είναι αν θα αδικηθεί – φαινομενικά- μια ομάδα εργαζομένων στα περιβόητα stage (παρόλο που μια τέτοια άποψη λυπεί ενδεχομένως) αλλά αν θα γίνουν πράξη οι εξαγγελίες για απόλυτη και άμεση εξάρτηση κάθε πρόσληψης στο δημόσιο τομέα από το ΑΣΕΠ. Ο ανεξάρτητος φορέας αποτελεί, ίσως,  το μεγαλύτερο επίτευγμα των ελλήνων την τελευταία 20ετία και η ενδυνάμωση του θα αποτελούσε δείγμα προόδου της κοινωνίας.

 

Υ.Γ. Πολιτικό

 

Δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη η τοποθέτηση του Σωκράτη Ξυνίδη ως Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ αλλά και η λογική αντίδραση αρκετών συντρόφων του στην Αθήνα για κάτι που δεν έχει εκπορευτεί από την Πλατεία Κολωνακίου. Είναι δεδομένο σε επίπεδο αντιμετώπισης ότι η γνωριμία όσων αντέδρασαν, με τον άγνωστο ξανθιώτη  πολιτικό, θα πείσει σταδιακά για τις ικανότητές του. Το κρίσιμο όμως είναι άλλο: Καθώς η εκλογή του και ο ασυνήθιστος τρόπος που πολιτεύτηκε επιβραβεύτηκαν από το κοινό του και επιβραβεύονται και από τον Πρωθυπουργό, η ευθύνη βαραίνει πλέον το Σωκράτη Ξυνίδη που πρέπει πολύ σύντομα να αποδείξει την ορθότητα της επιλογής στο πρόσωπό του αλλά και να διαχειριστεί αυτό το πλεόνασμα εξουσίας που πολύ γρήγορα βρέθηκε να διαθέτει.

 

Είναι ορθή και όχι πολιτικάντικη η άποψη που εκφράζει ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δίνει ασυνήθιστα μεγάλη δυνατότητα σε πολιτικούς με διαφορετική εικόνα να βρεθούν στην πρώτη γραμμή. Πρέπει όμως να δικαιώσουν τον Γιώργο Παπανδρέου εφόσον θέλουν να παραμείνει ισχυρός. Άλλωστε οι εντυπωσιακές επιλογές του στο Υπουργικό Συμβούλιο δεν φαίνεται να είναι όλες επιτυχημένες και πολλοί εκφράζουν την άποψη ότι από τον ορισμό των Γενικών Γραμματέων κινδυνεύει να αντιστραφεί το θετικό κλίμα για την νέα κυβέρνηση

 

Όσο για τα γραφόμενα συναδέλφων γύρω από «αυλοκόλακες» που επιχειρούν να προσεγγίσουν το Σωκράτη Ξυνίδη, αυτό είναι κάτι αναμενόμενο και είχε επισημανθεί στη σχετική αρθρογραφία μας ήδη πριν τις εκλογές. Ίσως θα πρέπει να γίνουν ακόμη τολμηρότεροι οι συνάδελφοι και να επισημάνουν ότι πολύ σύντομα οι μέχρι πρότινος υμνητές του Αλ. Κοντού με μεγάλη ευκολία θα διανύσουν τη διαδρομή που απαιτείται για να φτάσουν στον Σωκράτη Ξυνίδη, αδιαφορώντας αν μεσολαβούν τεράστιες πολιτικές διαφορές, ασχολούμενοι μόνο με το συμφέρον. Όμως αυτή η διαδρομή για τους σκεπτόμενους πολίτες έχει πάντα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, αγγίζοντας τα όρια της κωμωδίας. Το σπορ αυτό ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια σε Ξάνθη και Ροδόπη και επιβεβαιώνει την τραγική, παραγοντική και ανήθικη στάση των Μ.Μ.Ε.

 

Γιάννης Σιδηρόπουλος